Mansooreh (Sophia) Kimiagari

We will formulate some analogous higher-order versions of Skolem’s paradox and assess the generalizability of two solutions for Skolem’s paradox to these paradoxes: the textbook approach and that of Bays (2000). We argue that the textbook approach to handle Skolem’s paradox cannot be generalized to solve the parallel higher-order paradoxes, unless it is augmented by the claim that there is no unique language within which the practice of mathematics can be formalized. Then, we argue that Bays’ solution to the original Skolem’s paradox, unlike the textbook solution, can be generalized to solve the higher-order paradoxes without any implication about the possibility or order of a language in which mathematical practice is to be formalized.

The consequence argument is a salient argument in favor of incompatibilism which is the thesis that if determinism is true, then it is not the case that we have free will. In a nutshell, the consequence argument has it that if determinism is true, then our acts are determined by the laws of nature and events of the past. But we are neither able to change the past nor the laws of nature. Therefore, we are not able to change the consequences of them. This short paper consists of two main sections. In the first section, I will explain the consequence argument and rule β. In addition, in the second section of the paper, I will introduce the no matter what interpretation which was suggested by Huemer (2000). Moreover, I will offer a counterexample to rule β∗ and α∗

ریاضیدانان هرروز با مجموعههای ناشمارا، مجموعهی توانی، خوشترتیبی، تناهی و ... سروکار دارند و با این تصور که این مفاهیم همان چیزهایی هستند که در ذهن دارند، کتابها و اثباتهای ریاضی را میخوانند و میفهمند و درمورد آنها صحبت میکنند. اما آیا این مفاهیم همان چیزهایی هستند که ریاضیدانان تصور میکنند؟ اولینبار اسکولم با بیان یک پارادوکس شک خود را به این موضوع ابراز کرد. بنابر قضیهی لوونهایم اسکولم رو به پایین، نظریه مجموعهها مدلی شمارا دارد. این مدل قضیهی کانتور را که بیان میکند مجموعهای ناشمارا وجود دارد برآورده میکند؛ ولی مدل شمارا دارای دامنهای شامل شمارا عضو است. پس برای بیان وجود مجموعهای ناشمارا مانند ℝ تنها شمارا عضو داریم. این جمالت به پارادوکس اسکولم مشهور شدند. بنابرین مجموعهی ناشمارایمان در واقع شمارا بهنظر میرسد. از زمانی که پارادوکس فهمیده شد تا به امروز بحث های زیادی در رد و تایید آن بوده است. گروهی تا آنجا پیش رفتند که ادعا کردند همهی مجموعهها شمارا هستند. در این پایان نامه پرسش های مقابل بررسی شدهاند: آیا مجموعههای ناشمارا واقعا وجود دارند؟ آیا پارادوکس اسکولم نشان میدهد که نظریههای مرتبه دوم برای مدل کردن کاربرد ریاضیات مناسبتر هستند؟ پارادوکس اسکولم درمورد درک ما از نظریه مجموعهها و سمانتیک آن چه نتیجهای دارد؟ خواهیم دید بهتر است درمورد وجود مجموعههای ناشمارا، موضع الادری را برگزینیم، پارادوکس اسکولم نتیجه نمیدهد نظریههای مرتبه دوم برای مدل کردن کاربرد ریاضیات مناسب هستند و درمورد درک ما از نظریه مجموعهها نتیجهای نخواهد داشت