Marcin Selinger

Building on our diverse research traditions in the study of reasoning, language and communication, the Polish School of Argumentation integrates various disciplines and institutions across Poland in which scholars are dedicated to understanding the phenomenon of the force of argument. Our primary goal is to craft a methodological programme and establish organisational infrastructure: this is the first key step in facilitating and fostering our research movement, which joins people with a common research focus, complementary skills and an enthusiasm to work together. This statement—the Manifesto—lays the foundations for the research programme of the Polish School of Argumentation

Different approaches analyze the strength of a natural language argument in different ways. This paper contrasts the dialectical, structural, probabilistic (or Bayesian), computational, and empirical approaches by exemplarily applying them to a single argumentative text (Epicureans on Squandering Life; Aikin & Talisse, 2019). Rather than pitching these approaches against one another, our main goal is to show the room for fruitful interaction. Our focus is on a dialectical analysis of the squandering argument as an argumentative response that voids an interlocutor’s right to assertion. This analysis addresses the pragmatic dimensions of arguing and implies an argument structure that is consistent with empirical evidence of perceived argument strength. Results show that the squandering argument can be evaluated as a (non-fallacious) ad hominem argument, which however is not necessarily stronger than possible arguments attacking it.

Naszym celem jest dostarczenie formalnego modelu oceny możliwie szerokiej klasy argumentacji, w szczególności tych, które pojawiają się w kontekstach naturalnych. We wprowadzeniu przedstawiamy elementarne sposoby rozbudowywania argumentacji prostych w coraz bardziej złożone struktury. W drugim rozdziale podajemy ścisłe definicje pojęć służących do opisu tych struktur — argumentację definiujemy jako niepusty i skończony zbiór sekwentów, tj. jako niepustą i skończoną relację zachodzącą pomiędzy niepustymi i skończonymi zbio-rami zdań a pojedynczymi zdaniami danego języka; wprowadzamy także kilka pojęć (nie-spójność, rozbieżność, kolistość), które pozwalają wyróżniać niektóre nietypowe lub wadliwe struktury argumentacyjne. W trzecim rozdziale proponujemy ogólną, liczbową metodę oceny siły argumentacji. Metoda ta pokazuje, jak wiarygodność przesłanek pierwszych przekłada się na wiarygodność konkluzji głównej w zależności od budowy argumentacji (wiarygodność wyrażamy za pomocą liczb wymiernych z domkniętego przedziału <0, 1>). Jedną z charakterystycznych własności argumentacji potocznej jest występowanie w niej wzajemnie wzmacniających się tzw. rozumowań równoległych. Dlatego za istotny składnik proponowanej metody należy uznać wzór: a * b = 2a+2b-2ab-1. Wzór ten pozwala obliczyć wiarygodność (konkluzji) dowolnej argumentacji równoległej, składającej się z dwóch wzajemnie niezależnych rozumowań, które brane z osobna uwiarygodniają konkluzję w stopniach a oraz b (zakładamy przy tym, że obie te wartości są większe niż ½).

The term "conduction" introduced by Wellman in 1971 is almost absent in the Polish literature on arguments. Contemporarily, conductive arguments are mostly understood as pro and contra arguments, which consist not only of normal pro-premises supporting a conclusion, but also of contra-premises (exceptions) denying it. We explain why such an interpretation seems to be attractive from the logical point of view, and we propose a formal method of representing conductive arguments and calculating the acceptability of their conclusions. The method allows infinitely many degrees of acceptability and reflects the cumulative nature of convergent reasoning usually present in conductive arguments.