Herët në mëngjes fillova të lexoja “Të bijën e Agamemnonit” të Ismail Kadaresë dhe pashë se ai kishte përdorur fjalën “kalimtar” që do të ishte edhe shprehja relevante për prezantimin e sotëm. Duke ditur se do të vija në Ballkan, nisa të lexoja edhe një tjetër vepër letrare, atë të Stieg Larssonit, “Vajza me tatu të dragoit”. Sikurse te vepra e Kadaresë, edhe në librin e Larssonit gjeta diçka që do të më hynte shumë në punë, që do të ishte relevante për diskutimin tonë të ditës së sotme. Prandaj…
Read moreHerët në mëngjes fillova të lexoja “Të bijën e Agamemnonit” të Ismail Kadaresë dhe pashë se ai kishte përdorur fjalën “kalimtar” që do të ishte edhe shprehja relevante për prezantimin e sotëm. Duke ditur se do të vija në Ballkan, nisa të lexoja edhe një tjetër vepër letrare, atë të Stieg Larssonit, “Vajza me tatu të dragoit”. Sikurse te vepra e Kadaresë, edhe në librin e Larssonit gjeta diçka që do të më hynte shumë në punë, që do të ishte relevante për diskutimin tonë të ditës së sotme. Prandaj ju sot do të jeni shtegtarë të ideve, të mishëruar në një farë udhëtimi topografik. Unë do t’ju shpie nëpër një numër të madh personazhesh (karaktere fiktive dhe historike) dhe nëpër ide, secila prej të cilave na del para sysh, por kur bashkohet me tjera, shfamljarizon përvojat tona. Kur t’i vihet kapaku gjithë kësaj që do të shpjegojë, do t’ju familjarizojë me bindjen se plotfuqia mendore filozofike është më shumë se një bashkudhëtar në përvojat tona jetësore, veçanërisht brenda politikëbërjes.
