Tomasz Puczyłowski

W artykule przedstawiam tzw. chwyt z zasadnej stwierdzalności (WAM) wymierzony w znaną argumentację E. Gettiera, która miała wykazać nieadekwatność tradycyjnej definicji wiedzy. Keith DeRose sformułował trzy warunki poprawności WAM – pokazuję, że zaproponowany w pracy WAM je spełnia. Jeśli zaproponowany sposób wyjaśnienia Gettierowskich przykładów jest poprawny, to konkluzywność argumentacji Gettiera staje się wątpliwa. Jeśli jednak nie jest i przykładów Gettiera nie można wyjaśnić poprzez odwołanie się do generowania fałszywych implikatur konwersacyjnych przez prawdziwe asercje określonych zdań, to warunki poprawności nałożone przez DeRose’a na WAM okazują się niewystarczające. W pracy proponuję więc uzupełnić listę tychże o następujący warunek: jeżeli w określonym kontekście k asercja danego zdania Z ma być nieakceptowalna jedynie ze względu na generowanie w tych okolicznościach fałszywych implikatur i1, ..., in, to asercja tego zdania w każdym innym kontekście k*, która generować będzie w k* dokładnie te same fałszywe implikatury i1, ..., in, ma być również nieakceptowalna (i to w równym stopniu).

The main aim of the paper is to discuss some recent definitions of lie and lying, particularly that proposed recently in Edukacja Filozoficzna by Andrzej Stępnik. First I point out that his proposals share common conviction that among other things one has to have intention to deceive someone in order to lie. But this is wrong since it is quite clear that in a case of bold-face lies one can lie without having this intention. And bold-face lies are lies. It follows that not only Stępnik’s definitions but all descriptive definitions of lies and lying sharing this condition are too narrow, so are inadequate. Instead of giving another descriptive definition of lying and lie, some précising definitions are proposed. According to first of them: A person x lies to y iff (i) x claims to y something that x doesn’t believe, and (ii) x doesn’t inform y that she doesn’t believe what she clams. According to another; A person x lies to y iff (i) by uttering something x expresses some propositional attitude (belief, desire, knowledge etc.), (ii) x doesn’t have this attitude, (ii) x doesn’t inform y that (ii) And the last states: A person x lies to y iff (i) x performs some speech act, (ii) some propositional attitude is one of the necessary conditions of sincery condition of this act, (iii) x doesn’t have this propositional attitude, (iv) x doesn’t inform y that (iii). We also propose crucial definition of claiming: A person x claims at a context C that p iff there is some sentence S of some language L (which x understands perfectly): (i) x utters S at C, (ii) according to semantic rules of L: uttering at C sentence S means that p, (iii) x is disposed at C to confirm the truthfulness of S. and expressing: A person x by uttering S expresses some kind of propositional attitude that p iff for all who are acquainted with proper linguistic or social convention is reasonable to attribute this kind of propositional attitude that p to x

The paper concerns the semantics of belief reports. The following definition is proposed: if rational agent x does not accept any sentence, which is true under x’s interpretation of expressions iff not-p, and x does not reject any sentence, which is true under x’s interpretation iff p, then (x believes that p iff x accepts  which is true under x’s interpretation iff p). The term ‘x’s interpretation of an expression e’ is to be understood: something which x actually refers to by using e (rather than a object she intends to refer). This is to say that to ascribe a belief to rational agent one should use words which have the same reference as words used by the agent. We believe it could solve Krpike’s puzzles about belief on the price that sometimes names used by the agent refer to others entities than when we use them.