Galen Strawson

I argue for the following claims: [1] all uses of I are absolutely immune to error through misidentification relative to I. [2] no genuine use of I can fail to refer. Nevertheless [3] I isn’t univocal: it doesn’t always refer to the same thing, or kind of thing, even in the thought or speech of a single person. This is so even though [4] I always refers to its user, the subject of experience who speaks or thinks, and although [5] if I’m thinking about something specifically as myself, I can’t fail to be thinking of myself, and although [6] a genuine understanding use of I always involves the subject thinking of itself as itself, whatever else it does or doesn’t involve, and although [7] if I take myself to be thinking about myself, then I am thinking about myself.

This is a revised and updated edition of Galen Strawson's groundbreaking first book, where he argues that there is a fundamental sense in which there is no such thing as free will or true moral responsibility. This conclusion is very hard to accept. On the whole we continue to believe firmly both that we have free will and that we are truly morally responsible for what we do. Strawson devotes much of the book to an attempt to explain why this is so. He examines various aspects of the 'cognitive phenomenology' of freedom - the nature, causes, and consequences of our deep commitment to belief in freedom. In particular, he considers at length a number of problems that are raised by the suggestion that, if freedom were possible, believing oneself to be a free agent would be a necessary condition of being a free agent.

Jedną z centralnych kwestii dotyczących problemu wolnej woli stanowi zagadnienie moralnej odpowiedzialności. Na ogół utrzymuje się, iż ma ono najdalej idące konsekwencje dla życia społecznego oraz prawa. Jak jednak argumentuje Galen Strawson, nie można odpowiadać moralnie za własne działania. Argument przebiega następująco: dana osoba podejmuje decyzję w oparciu o swój charakter, osobowość lub inne czynniki umysłowe. Z drugiej strony, za czynniki te nie można ponosić odpowiedzialności, wydaje się bowiem oczywiste, że są one powodowane innymi czynnikami, takimi jak wychowanie czy geny, za które nie jesteśmy odpowiedzialni. Jedynym wyjściem byłoby bycie causa sui, tj. bycie przyczyną samego siebie. Jednakże zgodnie z rozpowszechnioną opinią nic nie może być causa sui. W takim wypadku odpowiedzialność moralna jest niemożliwa.