Keith DeRose

Laat me vanaf het begin duidelijk maken welke betekenis ik wel — en niet — aan de term “universalisme” zal hechten. Zoals ik de term gebruik, heeft “universalisme” betrekking op het standpunt dat alle menselijke wezens uiteindelijk gered zullen worden en bij Christus eeuwig leven zullen mogen genieten. Dit standpunt is verenigbaar met de opvatting dat God vele mensen na hun dood zal straffen. Vele universalisten nemen aan dat er van Goddelijke vergelding sprake zal zijn, hoewel enkelen daar wellicht niet van uitgaan. Universalisme verplicht iemand wel om aan te nemen dat zo’n straf niet altoos zal voortduren. Universalisme is ook onverenigbaar met de verschillende opvattingen die leren dat sommige mensen uiteindelijk vernietigd zullen worden (na allereerst al dan niet straf te hebben ontvangen). Zulke opvattingen stemmen met het universalisme overeen in het opzicht dat de straf ook volgens hen niet altoosdurend is, maar ze verschillen van het universalisme in die zin, dat zij geloven dat het eeuwige leven sommige mensen zal worden onthouden. Enkele universalisten willen de verzoening ook op dieren betrekken, een enkeling op gevallen engelen of zelfs op de satan zelf, maar ik ben geneigd om aan te nemen dat hij uitsluitend op menselijke wezens van toepassing is. Kort samengevat: universalisme is het standpunt dat elk menselijk wezen, uiteindelijk althans, de feestzaal zal mogen binnengaan.

A few years back, I participated in the Spindell Conference in Memphis, and gave a paper, “How Can We Know That We’re Not Brains in Vats?” (available on-line at: http://pantheon.yale.edu/~kd47/Spindell.htm). The bulk of that paper concerned responses to skepticism. I pursued an unusually radical criticism of the often-criticized “Putnam-style” responses to skepticism. To put it rather enigmatically, I argued that such responses don’t work even if they work! And I compared such responses with the type of response I favor – the “contextualist Moorean” response – to show how these latter responses are of a type that avoids the radical problems that plague Putnam-style responses. But in the final section of the paper, I turned briefly to a different, though related, issue, presenting my proposed solution to what’s often called the “McKinsey problem.”.

What happens to the "conversational score" when speakers in a conversation push the score for a context-sensitive term in different directions? In epistemology, contextualists are often construed as holding that both the skeptic ("You don't know!") and her opponent ("Oh, yes I do!") speak truthfully when they debate. This assumes a "multiple scoreboards" version of contextualism. But contextualists themselves typically opt for "single scoreboard" views on which such apparently competing claims really do conflict. This paper explores several single scoreboard options for contextualists, opting in the end for the "gap view," on which neither of our debaters speaks truthfully.

Resistance to contextualism comes in the form of many very different types of objections. My topic here is a certain group or family of related objections to contextualism that I call “Now you know it, now you don’t” objections. I responded to some such objections in my “Contextualism and Knowledge Attributions” a few years back. In what follows here, I will expand on that earlier response in various ways, and, in doing so, I will discuss some aspects of David Lewis’s recent paper, “Elusive Knowledge.”