Abdullah Demir

İSNAD Atıf Sistemi (www.isnadsistemi.org), Sivas Cumhuriyet Üniversitesinin proje desteği ile akademik araştırmalarda kullanılmak üzere Türkiye merkezli ve Türkçe olarak geliştirilen bir akademik yazım ve kaynak gösterim sistemidir. İSNAD, akademik araştırma, yazım ve yayın etiğiyle ilgili temel kuralları kapsar. Bu, bir yazının başlığının belirlenmesinden özetinin yazılmasına ve anahtar kavramlarının seçimine, başlık formatından tablo ve şekillerin oluşturulmasına, İngilizce, Arapça ve diğer dillerdeki eser adları ve yazar isimlerinin yazılmasına, tarih ve yüzyılların gösterilmesine, yayın etiğine dikkat edilmesine, kaynak eserden alıntı yapılmasına ve atıf bilgilerinin düzenlenmesine kadar geniş bir yelpazeyi içerir. Bilindiği üzere kaynak gösterimi, belirli kurallara uygun olarak yapılmalıdır; bu hem bilginin bilimsel doğruluğu hem de fikri mülkiyet haklarına saygı açısından önemlidir. Bir bilimsel çalışmanın hazırlanmasında kullanılan kaynaklar, diğer araştırmacılar tarafından erişilebilir ve doğrulanabilir olacak şekilde bibliyografik bileşenleriyle doğru ve eksiksiz olarak yazılmalıdır. İSNAD Atıf Sistemi’nde; atıf yapılan kaynağa dair bilgiler, metin içinde (Yazar Soyadı, Basım Tarihi, Sayfa No.) şeklinde veya dipnotta "Yazar Adı Soyadı, Eser Adı, Sayfa No." düzeninde ilgili bilim dalının genel kullanımına uyularak yazılabilmektedir. Ancak kaynakça her iki kullanımda da aynı şekilde oluşturulmaktadır. İSNAD; EndNote, Zotero, Mendeley ve Citavi gibi akademik yazım araçları için hazırlanmış şablonlarıyla kullanımı kolay bir sistemdir. İSNAD'ın kullanımı, aslı İngilizce ve tam metinleri ücretli olan atıf stillerinin Türkiye ve Türk Cumhuriyetlerinde tam olarak öğrenilememesinden ve yaygınlaşamamasından kaynaklanan eksiklikleri giderecektir.

Bu kitapta, Ebû İshâk es-Saffâr’ın (öl. 534/1139) kelâmî görüşleri, Telḫîṣü’l-edille li-ḳavâʿidi’t-tevḥîd adlı eserinde Allah’ın isimlerinin anlamlarını açıklarken yaptığı yorumlar çerçevesinde ele alınmaktadır. Ebû İshâk es-Saffâr, 6./12. yüzyıl Hanefî-Mâtürîdî âlimlerinden biridir. Kelâma dair Telḫîṣü’l-edille eserinde esmâ-i hüsnâ konusuna ayrıntılı olarak yer vermektedir. İki cilt hâlinde yayımlanan bu eserin yaklaşık üçte birlik bir kısmını esmâ-i hüsnâ konusu oluşturmaktadır. Bu kısım incelendiğinde, Saffâr’ın Allah’ın varlığı, birliği ve sıfatları ile ilgili konular başta olmak üzere pek çok konuyu 175 esmâ-i hüsnâya dayanarak izah ettiği görülmektedir. O, esmâ-i hüsnâ bölümünde yer vermediği bazı isimlere ise müstakil başlıklar altında değinmektedir. Örneğin el-Mütekkelim ismi kelâm sıfatını bağlamında ve halku’l-Kur’ân ile icâz’ul-Kur’ân gibi konularla ilişkili bir şekilde ele almaktadır. Bu isimler de listeye dahil edildiğinde sayı 178’e ulaşmaktadır. Bu durumda eserin yarısını esmâ-i hüsnâ konusu teşkil etmektedir. Saffâr, esmâ-i hüsnâ bölümünde alfabetik bir sıra içerisinde ele aldığı ilâhî isimleri öncelikle lugavî (semantik) yönden izah etmektedir. Sonrasında ise değerlendirdiği ilahî ismi, bir kelâm konusu ile bağlantı kurarak kelâmî perspektifle açıklamaktadır Esmâ-i hüsnâ temelinde ele alınan konuların hilâfet meselesi hariç diğer kelâm bahislerini kapsadığı görülmektedir. Saffâr öncesi Hanefî-Mâtürîdî kelâm literatürü içinde esmâ-i hüsnânın bu kadar kapsamlı ele alındığı başka bir eser bilinmemektedir. Bu kitap; üç ana bölümden oluşmaktadır. “Metodolojik Çerçeve” başlıklı giriş bölümünde çalışmanın konusu, önemi, amacı, yöntemi ve kaynakları hakkında bilgi verilmiştir. Birinci bölümde Saffâr’ın yaşadığı sosyokültürel çevre olan Mâverâünnehir bölgesi ile Buhara ve Merv şehirlerinin siyasî, sosyal ve dinî durumu ortaya konulmaya çalışılmıştır. İkinci bölümde esmâ-i hüsna konusunun anlaşılmasına temel oluşturan isim, tesmiye, müsemmâ, sıfat ve vasf gibi kavramlar ile esmâ-i hüsnânın sayısı ve ihsâsı gibi kelâmî tartışmalara değinilmiştir. Sonrasında Saffâr öncesi dönemde kaleme alınan esmâ-i hüsnâ litaratürü hakkında bilgi verilmiştir. Bölüm sonuna Saffâr’ın rivayet ettiği 178 ilahî isme dair ayrıntılı bir tablo eklenmiştir. Üçüncü bölümde öncelikle, Saffâr’ın esmâ-i hüsnâyı izah ederken dikkate aldığı kelâmî ilkeler tespit edilmeye çalışılmıştır. Sonrasında ise Saffâr’ın Telḫîṣü’l-edille’de ilâhî isimleri açıklarken ortaya koyduğu kelâmî görüş ve değerlendirmeler belirlenerek sistematik bir şekilde kategorize edilmiştir. Bu kapsamda ele alınan her konunun sonuna ilgili ilâhî isimleri ve bağlantılı olduğu tartışmaları içeren tablolar eklenmiştir. Sonuç bölümünde ise Saffâr’ın esmâ-i hüsnâ anlayışına dayanan kelâm yöntemine dair ulaştığımız sonuçlara yer verilmiştir. Bu kitapta onun, esmâ-i hüsnânın %75’inde kelâmî yorumlarda bulunduğu ve bilgi-varlık bahsinden âhiret hayatına kadar bütün kelâm konularını esmâ-i hüsnâ ile bağlantılı yorumladığı tespit edilmiştir. Ulaşılan bu sonuçlar, Saffâr’ın kelâm anlayışının ilâhî isimlerin yorumuna dayandığını ortaya koymaktadır. [his book discusses the theological views of Abū Isḥāq al-Ṣaffār d. 534/1139), within the framework of his comments on the meanings of Allah’s names, provided in his work titled Talkhīṣ al-adilla. Abū Isḥāq al-Ṣaffār is one of the Ḥanafite-Māturīdite scholars in the 6th/12th century. In his work titled Talkhīṣ al-adilla li-qawāʿid al-tawḥīd on kalām, he spared extensive space for al-asmāʾ al-husnā. Approximately one third of this work, published in two volumes, is devoted to al-asmāʾ al-husnā. An examination of the related section reveals that al-Ṣaffār explains many issues, particularly those related to the existence, unity and attributes of Allah, based on 175 al-asmāʾ al-husnā. He mentions some of the names that he does not include in the al-asmāʾ al-husnā section under separate headings. For example, the name al-Mutakallim is addressed within the context of the attribute of kalām and in relation to subjects, such as the khalq al-Qurʾān and i‘jaz al-Qurʾān. Upon the addition of these names to the list, the number names reaches 178. This means that half of the work deals with the subject of al-asmāʾ al-husnā. al-Ṣaffār lists the divine names in alphabetical order and explains them semantically in the chapter of al-asmāʾ al-husnā. Then he goes on to clarify each divine name through a theological lens with a specific reference to the subject of kalām. In the pre-Saffar Ḥanafite-Māturīdite theological literature, there is no other work that addresses al-asmāʾ al-husnā in such an extensive way. This book consists of three main sections. The first section titled “Methodological Framework”, elaborates on the focus, significance, purpose and method of the study, along with the sources used. The first part describes the political, social and religious status of Transoxiana (Mā-warāʾ al-Nahr) region and the cities of Bukhara and Marw, the sociocultural environment in which Saffar lived. The second chapter addresses various concepts, which promote the understanding of al-asmāʾ al-husnā, such as name, tasmiya, musammā, attribute and qualification in addition to the theological debates such as the number and iḥṣāʾ of al-asmāʾ al-husnā. Then, it provides information about the al-asmāʾ al-husnā literature produced in the pre- Ṣaffār period. The end of each chapter comes with a detailed table with the 178 divine names mentioned by al-Ṣaffār. In the third chapter, the author initially discusses the theological principles that al-Ṣaffār considered while explaining the essence of al-asmāʾ al-husnā. This section also determines and systematically categorizes the theological views and evaluations put forward by al-Ṣaffār while explaining the divine names in Talkhīṣ al-adilla. The tables with the divine names and the related discussions can be seen at the end of the discussion for each subject. The last section presents the conclusions reached, regarding the kalām method based on al-Ṣaffār’s understanding of the essence of al-asmāʾ al-husnā. The present study revealed that he made theological interpretations in 75% of the al-asmāʾ al-husnā and interpreted all theological issues ranging from the subjects of knowledge and existence to the Afterlife in connection with the al-asmāʾ al-husnā. These results indicate that al-Ṣaffār's understanding of kalām is based on the interpretation of the divine names.]

Since the spread of Islam in Transoxiana (Mā-warāʾ al-Nahr), religious understandings based on the opinions of Abū Ḥanīfa (d. 150/767) have always been dominant in the region. Therefore, it was not possible for other understandings, which may seem to be opposite to Abū Ḥanīfa’s opinions, to be influential in the region. That Najjāriyya and Karrāmiyya could not be perennial in the region may be an example of this case. Similarly, Māturīdiyya, which benefited from Abū Ḥanīfa’s treatises of creed and his rational method, could not adequately get the support of people at the time of Abū Manṣūr al-Māturīdī (d. 333/944) and Abū l-Muʿīn al-Nasafī (d. 508/1114) because the school was seen as an opposite approach to the prevailing imaginations about Abū Ḥanīfa. Moreover, the Ḥanafī jurists (Ḥanafī fuqahāʾ), who were influential in not only people but also bureaucracy, and the Ḥanafī theologians (Ḥanafī mutakallimūn), who followed al-Māturīdī’s theological method , did not come to terms on their interpretations of Abū Ḥanīfa. The Ḥanafī jurists who benefited mostly from juridical sources and manāqibworks were thinking different from the Ḥanafī theologians who relied on the treatises of Abū Ḥanīfa on such issues as the legitimacy of Kalām as a scholarly discipline, the responsibility of people of fatra(ahl al-fatra: people having no access to the message of Islam), and the creation of faith (īmān). The Ḥanafī jurists took different stance on various issues and argued that faith is not created; the informative (khabarī) attributes of God (ṣifāt Allāh) mentioned in the Qurʾān cannot be interpreted (taʾwīl); no one can be held accountable for faith only based on the intellect unless the message of the Prophet reaches to her or him; the people of fatracannot be responsible for faith. They also stated that Abū Ḥanīfa broke his relationship with the theological (kalāmī) issues in the last years of his life. Although these jurists accepted Abū Ḥanīfa’s distinction between faith and deeds and his view of the stability of one’s faith without increasing or decreasing they condemned theological discussions on these issues by going beyond the limits of the treatise of creed. While the Ḥanafī theologians known as the Ḥanafī scholars of Samarqand who adopted the religious views of Imām al-Māturīdī of Samarqand acknowledged the intellect and considered it as an independent source in religion, the Ḥanafī jurists known as the Ḥanafī scholars of Bukhārāauthorized the intellect only in understanding the transmission (naql) and its interpretation. The different opinions of the two groups can be seen clearly on the question of the religious responsibility of the people of fatra. When we look at the debates regarding Kalām and the Islamic law, we can see that the difference between these two cities (Samarqand and Bukhārā) stems from their methodological views on the epistemological values of the reason (ʿaql) and the transmission (tradition). Māturīdiyya is a school of theology established by the Ḥanafī theologians who upheld the necessity and significance of Kalām. It is possible to say that the Ḥanafī jurists did not contribute to the establishment and systematisation of this school; rather, they tried to prevent it. Our findings show that the Ḥanafī jurists who lived in Transoxiana differ from each other because of their different understandings of Abū Ḥanīfa. In the historical process extending today it is evident that the religious views of the Ḥanafī jurists and their interpretation of Abū Ḥanīfa have been prominent and effective, not that of Māturīdiyya, which is the understanding of the Ḥanafī theologians.

İSNAD, sosyal ve beşeri bilimler alanında hazırlanan çalışmalarda kullanılmak üzere Türkiye merkezli olarak geliştirilen akademik yazım ve kaynak gösterme sistemidir. “Kaynak gösterme”, bilginin bilimselliğinin bir gereği olduğu kadar fikrî mülkiyet ve telif haklarına saygının da bir gereğidir. İstifade edilen bir kaynağın araştırmada belirtilmemesi yayın etiği suçudur (intihal / plagiarism). Bu sebeple ortaya konulan bilimsel bir çalışmanın kaynakları, başka araştırmacılar tarafından tekrar ulaşılabilir ve kontrol edilebilir olacak şekilde bibliyografik bileşenleri ile doğru ve eksiksiz olarak yazılmak durumundadır. İSNAD atıf sistemi ise Türkiye merkezli olarak Antropoloji, Arkeoloji ve Sanat Tarihi, Coğrafya, Dil ve Edebiyat, Eğitim, Felsefe, Halkbilimi, Hukuk, İktisadi ve İdari Bilimler, İlahiyat, Psikoloji, Sanat, Sosyal Hizmetler, Sosyoloji ve Tarih gibi sosyal ve beşeri bilimler alanında görülen atıf ve kaynak gösterme gereksinimlerinin giderilmesi amacıyla geliştirilmiştir.İSNAD atıf sistemi; akademik bir yazının başlığının nasıl belirleneceği, özetinin hangi bilgileri içermesi gerektiği, anahtar kavramların nasıl seçileceği, başlıklandırma formatının nasıl olması gerektiği, içerdiği tablo ve şekillerin nasıl oluşturulacağı, çalışmada kullanılan Arapça, Farsça, İngilizce ve diğer eser adlarının ve müellif isimlerinin nasıl yazılacağı, tarih ve yüzyılların hangi şekilde gösterileceği, yayın etiği kapsamında nelere dikkat edilmesi gerektiği, istifade edilen kaynak eserden dolaylı veya doğrudan nasıl alıntı yapılacağı, atıf yapılan kaynakların metin içinde veya dipnotta nasıl yazılacağı ve kaynakçanın nasıl oluşturulacağı gibi akademik yazımla ilgili bilinmesi ve uygulanması gerekli tüm kuralları içermektedir.Sözlükte “dayanmak, yaslanmak, itimat etmek” manasındaki “sened” kökünden türeyen isnad, “temellendirmek, dayamak; sözü söyleyenine kadar ulaştırmak, bir sözün, bir rivayetin geliş yolunu haber vermek, ilk kaynağa kadar götürmek” anlamlarına gelmektedir. “Sözünün senedi nedir?” örneğinde olduğu gibi sözün kaynağını sorgulamak ve belirtmek için kullanılmaktadır. Bu anlamda isnad, akademik yazımda atıf veya alıntı yapılan kaynağı belirtmek için geliştirilen atıf sistemine, Türkiye merkezli yayın yapan ilahiyat alan dergilerinde görev üstlenen editörlerin çoğunluğunun (%70,4) kararı ile ad olarak seçilmiştir.İSNAD atıf sistemi, 2017-2018 yıllarında “İlahiyat Atıf Sistemi” olarak geliştirildi ve ilk versiyonu 12/03/2018 tarihinde matbu ve online olarak yayınlanarak ücretsiz olarak kullanıma sunuldu. Sistemin Türkiye’de ve Türk Cumhuriyetlerinde ilahiyat alan dergileri arasında ilgi görmesi ve ilahiyat alanı dışında da kullanımına dair talepler gelmesi üzerine İSNAD’ın ikinci versiyonu, tüm sosyal bilimler alanında kullanılabilecek şekilde geliştirildi ve Eylül 2018 itibari ile hizmete sunuldu. İSNAD artık sosyal ve beşeri bilimlerin tüm alanlarında kullanılabilmektedir.İSNAD atıf sistemi, Dr. Abdullah Demir tarafından Sivas Cumhuriyet Üniversitesi Rektörlüğü’nce desteklenen RGD-015 numaralı “Ulusal İlahiyat Atıf Dizini Projesi” kapsamında, Sivas Cumhuriyet Üniversitesi Dini İlimler Uygulama ve Araştırma Merkezi (DİMER) bünyesinde, akademik yayıncılık alanında uzman öğretim üyelerinin ve hakemli dergi editörlerinin görüş, öneri ve değerlendirmeleri alınarak geliştirildi. Yaygın atıf biçimlerinden APA, Amerika Psikoloji Derneği (American Psychology Association) ve Chicago ise Modern Diller Derneği (Modern Languages Association) tarafından geliştirilerek satışa sunulmuştur.İSNAD; Türkiye merkezli olarak geliştirilen, kullanıma sunulduğu 12/03/2018 tarihinden kısa bir süre sonra hakemli akademik dergi ve kitap yayıncıları ile Fakülte Dekanlıkları (mezuniyet tezlerinin yazımında) ve Sosyal Bilimler Enstitüsü Müdürlüklerince (Yüksek Lisans ve doktora tezlerinin yazımında) kullanımı benimsenen, Web of Science / Clarivate Analytics, TÜBİTAK TR Dizin ve TÜBİTAK DergiPark gibi akademik yayıncılıkla ilgili indeks ve dergi platformlarınca kaynak gösterme biçimlerinden biri olarak sistem entegrasyonu yapılan, Zotero, Mendeley ve EndNote gibi dünya çapında kullanılan kütüphane ve referans düzenleme yazılımlarına uygun şablonları hazırlanan ve ücretsiz olarak kullanıma sunulan ilk ve tek yerli-milli kaynak gösterme sistemidir ve bu açıdan oldukça önem arz etmektedir. Türkçe’nin bir bilim dili haline gelmesi hedefleniyorsa, bu hedefe ulaşmada, Türkçe olarak hazırlanan bir bilimsel yazım ve kaynak gösterme sisteminin bulunması da bir zorunluluktur. Ortaöğretim ve üniversite öğrencilerinin Türkçe olarak hazırlanan ve ücretsiz olarak kullanıma sunulan İSNAD atıf sistemini öğrenmeleri ve kullanmaları, aslı İngilizce olan ve satın alma imkanı da elde edemeyecekleri sistemleri öğrenmelerine kıyasla daha elverişlidir ve kolaydır. Türkçe konuşan ülkelerin bilim insanlarının bildiri, makale, kitap, proje ve benzeri bilimsel çalışmalarını İSNAD atıf sistemini kullanarak hazırlamaları, Türkçenin ortak bir bilim dili olarak güçlenmesine katkı sağlayacaktır. İSNAD atıf sistemi ile Türkiye’de ve Türki Cumhuriyetlerde; Antropoloji, Arkeoloji, Coğrafya, Dil ve Edebiyat, Felsefe, Halkbilimi, Hukuk, İktisadi ve İdari Bilimler, İlahiyat, Müzik, Psikoloji, Sanat Tarihi, Sosyal Hizmetler, Sosyoloji ve Tarih gibi sosyal ve beşeri bilimler alanında hazırlanan yayınlarda ortak bir atıf sisteminin kullanımını sağlamak hedeflenmektedir. İSNAD atıf sisteminin kullanımı, Türkçe konuşan ülkelerde sosyal ve beşeri bilimler alanında kaynak göstermede standartlaşmayı sağlayarak atıf ve etki değeri tespitine olanak sağlayacak ve Türk dünyası arasında bilimsel iletişimi kolaylaştıracaktır.İSNAD atıf sistemi, sosyal ve beşeri bilimler alanında araştırma yapan ve yazı kaleme alan öğrenciler, akademisyenler ve yazarlar ile bu alanda yayın yapan kurum ve kuruluşların hizmetine sunulmuştur. Sosyal bilimler alanında yayın yapan birçok dergi İSNAD atıf sistemini kullanmaya başlamıştır. Lisans mezuniyet tezi, yüksek lisans tezi ve doktora tezlerinin yazımında İSNAD atıf sisteminin kullanılmasını öngören ve bunu tez yazım kılavuzlarına dahil eden üniversitelerin sayısı artmaktadır. Ayrıca ulusal ve uluslararası sempozyum ve kongre düzenleyen birçok kurum ve kuruluş, katılımcıların bildirilerini İSNAD atıf sistemine uygun olarak hazırlamalarını talep etmeye başlamıştır. Ücretsiz olarak kullanıma sunulan bu sistem, kullanıcı dostu arayüzü ve kaynak gösterme yazılım eklentileri ile hızla kabul görmekte ve benimsenmektedir. Öğrenciler, yazarlar, araştırmacılar ve akademisyenler; İSNAD’ın EndNote, Zotero ve Mendeley gibi kaynak gösterme yazılım eklentileri sayesinde daha kolay, daha hızlı ve hatasız olarak “atıf ve kaynak gösterme” işlemlerini yapabilmektedirler. Bu sisteminin Türkiye ve Türk Cumhuriyetlerinde kullanımı yaygınlaşmaya devam etmektedir. www.isnadsistemi.org.

Abū Ishāq al-Ṣaffār was one of scholars of the Western Qarakhānids’ period who followed the Kalām thought of al-Māturīdī (d. 333/944). His theological works Talkhīs al-adilla and Risāla fī al-kalām, his method in kalām, and frequent reference to his works by Ottoman and Arab scholars indicate that al-Ṣaffār is a respected and authorative Māturīdī theologian. The article focuses on his defense of the kalām. By adding a long introduction to Talkhīs about the naming, importance, and religious legitimacy of the science of kalām, Saffār asserted that the kalām should be learned. When systematical vindication of the science of kalām is examined, it is understood that al-Ṣaffār is the first theologian who reserved a private and voluminous part for defensing the kalām among Ḥanafī-Māturīdīs. Even though he does not state its systematic, it can be understood that vindication of kalām in al-Ṣaffār divides into three parts as of explanation, demonstration and refutation. Al-Ṣaffār’s defending the science of kalām shows that there were opposite thoughts against kalām in the 4th/10th and 5th/11th centuries throughout in Transoxania. In this period Aṣḥāb al-Ḥadīth and Ikhwān al-Ṣafāʾ were the opposite fronts of kalām. In addition, he was trying to go beyond the oppositions of Ḥanafī jurists. His vindication is consistent and has scholarly depth because it is able to be against a strong opposition. SUMMARY: Abū Ishāq Ibrahīm b. Ismāil Zāhid al-Ṣaffār al-Bukhārī is a scholar belonging to the Ḥanafī theological tradition which was improved by the contribution of Ḥanafī theologians who used thinking system of Abū Ḥanīfa (d. 150/767) as base and adopted Abū Manṣūr al-Māturīdī (d. 333/944) and his thoughts in historical process. The contents of his theological works Talkhīs al-adilla li-qawāʿid al-tawḥīd and Risāla fī al-Kalām, the method that he used, and references to his works made by Ottoman and Arab scholars indicate that he is an important Māturīdī theologian. The article focuses on his defense of the science of Kalām. In Talkhīs al-adilla, there are two sections including the subject of naming, and importance and necessity of Kalām discipline. Here, the necessity of learning Kalām and its value are defended in detail. Besides, rumors “Abū Ḥanīfa turned away from the science of Kalām in his doomsdays” and that “He prohibited to make occupation with Kalām completely” are evaluated. When systematical vindication of the science of Kalām is examined, it is understood that al-Ṣaffār is the first theologian who reserved a private and voluminous part for defensing the Kalām among Ḥanafī Māturīdīs. Even if Abū Manṣūr al-Māturīdī, Abū al-Yusr al-Bazdawī (d. 493/1100) and Abū Muʿīn al-Nasafī (d. 508/1115) defend that the science of Kalām is not wrong for religion; yet, the vindication of Kalām does not take a place under a separate title and in a detailed manner in any of Māturīdī theologians works. The method that al-Ṣaffār used when he is defending the science of Kalām, differs from strategy of Abū Ḥanīfa. While Abū Ḥanīfa has mentioned that there is a need for the science of Kalām under these new circumstances, al-Ṣaffār has defended theologians who were charged with being Ahl al-Bidaʿ, by trying to prove that the prophets especially the Prophet Ibrāhīm, even the Companions of the Prophet Muḥammad (Ṣaḥāba) and the Successors of the Companions (Tābiʿūn) scholars use their minds and make arguments in religious matters. In this respect, he emphasizes that the Qurʾān orders to think and discuss gently, not to be stay in silence: “And dispute with them, using what is best” (16.125-126). Therefore, he states that this discipline which took a mission to explain and defend the creed of Islam (ʿaqīda), cannot be characterized as an innovation (bidʿah) or illicit. His vindication method can be defined as a more developed type of method that Abu’l-Ḥasan al-Ash’arī’s (d. 324/935) used in Risāla fī istiḥsān al-khawḍ fī ʿilm al-kalām. Even though he does not state its systematic, it can be understood that vindication of Kalām in al-Ṣaffār divides into three parts as of explanation, demonstration and refutation: a) Explanation: Explaining the necessity and importance of the science of Kalām by giving information about its definition, names, value and place among other principles. b) Demonstration: Revealing the religious basics of the science of Kalām from the Qurʾān, the Sunna of the Prophet Muḥammad, the Companions of the Prophet, and the Successors of the Companions thus specifying that it is legitimate for religion. c) Refutation: Replying the claims having aim to weaken the value of Kalām principle and its religious legality. Al-Ṣaffār describes ‘the science of Kalām’ as ‘Knowing the Real with the evidences which help to reach the absolute information’. By allocating the concept of 'Ḥaqq', he repeats the definition of Kalām as “it is to know God with certain evidences” in a part of his work, and “it is to know the principles of religion (uṣūl al-dīn) with certain evidences” in another part. He describes Kalām as “Knowing ḥaqq / God / uṣūl al-dīn by depending on evidence”, and tries to prove that it is wrong to consider a science which performs the stated duty, as illicit and abominable and thus turn away from it. Al-Ṣaffār thinks that it is right to call this principle as ‘Kalām’ because of the certain evidences leading to the truth that this science has used. This thought was defended by other theologians as well. For example, according to Saʿd al-Dīn Masʿūd al-Taftazānī (d. 792/1310) it seems like to say “This is the word (kalām), not the other knowings” by the way of the power of evidences used in Kalām.Thus, it is appropriate to give name Kalām for this science which based on certain evidences. Al-Ṣaffār’s explanations revealed in scope of vindication of the Kalām are adopted by some of following scholars. Ḥusām al-Dīn al-Sighnāqī (d. 714/1314) in his book called al-Tasdīd sharḥ al-Tamhīd fī qawāʿid al-tawḥīd quotes Saffâr’s explanations as the same. Al-Ṣaffār indicates that the method told in the Qurʾān is to reply questions about religion, beliefs and rejection instead of remaining in silence. The duty taken on by Kalām is this vindication activity performed by the prophets whose examples are described in the Qurʾān and which is legal and demanded. His way of thinking and vindication of the Kalām resembles that of Abū Manṣūr al-Māturīdī. Al-Māturīdī says, “Prophets and we were ordered to invite infidels to Islam. When this invitation happens, the respondents will ask for evidence and explanation, and discussion will be inevitable. Therefore, discussing and talking about subjects of Kalām is not objectionable”. Thoughts of al-Māturīdī and al-Ṣaffār regarding the vindication of the Kalām were repeated by Nūr al-Dīn al-Ṣābūnī (d. 580/1184), and Fakhr al-Dīn al-Rāzī (d. 606/1210) later. According to al-Ṣābūnī, the evidences put against deniers and especially the discussion made by the Prophet Ibrāhīm to defend his own belief, prove the legality of Kalām discipline. Likewise, according to al-Rāzī, the duty of Kalām is just an activity performed already in the Qurʾān and ordered to the prophets. At this point of view, since the prophets were leading to Kalām, banning this activity is nonsense. According to al-Ṣaffār, the reason for why Abu Hanifa avoids his son Hammād from these discussions is that Abu Hanifa does not like discussions based on obstinate. Otherwise, it cannot be that Abū Ḥanīfa prohibits to learn Kalām and make discussion about Kalām. According to him, this behavior of Abū Ḥanīfa results from that people discussing with him are ignorant about the subject of Kalām, discussion turns to an obstinate, and coming to an end of discussion seems impossible. This comment of al-Ṣaffār is quoted in Miftāḥ al-saʿāda wa-miṣbāḥ al-siyāda by ʿIṣām al-Dīn Aḥmed b. Muṣṭafā Tashköprüzāde (d. 968/1561) and in Minaḥ al-rawḍ al-azhar fī sharḥ al-Fiqh al-akbar by ʿAlī b. Sulṭān Muḥammad al-Qārī (d. 1014/1606) as same as his words. Al-Ṣaffār’s defending the science of Kalām shows that there were opposite thoughts against Kalām in the 4th/10th and 5th/11th centuries throughout in Transoxania.In this period Aṣḥāb al-Ḥadīth and Ikhwān al-Ṣafāʾ were the opposite fronts of Kalām. In addition, he was trying to go beyond the oppositions of Ḥanafī jurists (fuqahāʾ). Because some of the Ḥanafī jurists thought that Abū Ḥanīfa forsook occupation with the science of Kalām and even he prohibited his son to have interest in this discipline. But some of Ḥanafī theologians such as al-Māturīdī, al-Nasafī and al-Ṣaffār protested this thought which describes Abū Ḥanīfa as a banner for Kalām. His vindication is consistent and has scholarly depth because it is able to be against a strong opposition. His book Talkhīs al-adilla li-qawāʿid al-tawḥīd is a unique source in terms of containing vindication of the Kalām in detail and also influencing the approaches of the next period scholars.