Alexis Karpouzos

Η ιστορία και η φιλοσοφία της επιστήμης χαρακτηρίζονται τόσο από λόγο όσο και από αντίλογο: στη θέση ότι υπάρχουν διαχρονικά κριτήρια/αξίες που διέπουν την επιστημονική δραστηριότητα, αντιπαρατίθεται η αντίθετη θέση, η οποία υποστηρίζει τη συγχρονική, τοπική και υποκειμενική έκφανση αυτών των κριτηρίων. Στην ορθολογικότητα της επιστημονικής σκέψης που δικαιώνει τη συνεχή διεύρυνση της εξηγηματικής ισχύος της επιστήμης, την επιστημονική εξέλιξη δηλαδή, αντιπαρατίθεται το μη ορθολογικό και ενδεχομενικό στοιχείο που υποστηρίζει την ασυνέχεια της επιστημονικής εξέλιξης.

The central teaching of mysticism is that Everything is One, whereas from the side of rationalism the universe is Multiple. The essence of the mystical tradition is not a particular philosophical system, but the simple realization that the soul of any individual/existence is identified with the Absolute. A special feature of the mysticism is the elimination of discriminations, i.e. the One and the Multiple are identical.On the other hand, in rationalism the One and the Multiple differ substantially. Mysticism aims at the Emptiness of Zero, whereas rationalism aims at the identification with the Infinite of Everything. Based on the ontology resulting from modern physics the One is also the Multiple and the Multiplicity is also a Module, also the Void and the Everything are complementary aspects of a single and indivisible reality. This means that mysticism and rationalism are the two sides of a Cosmic Thought, which isexpressed through consciousness. We could say that this consciousness is the rhythm that coordinates any opposite.

Στο βιβλίο “εισαγωγή στην κατανοητική φιλοσοφία - η περιπέτεια της ανθρώπινης χειραφέτησης” ιχνηλατούμε τη μακρυτενή πορεία του Λόγου προς την αυτογνωσία του και παρουσιάζουμε συνοπτικά τα ρεύματα και τα υπο-ρεύματα της φιλοσοφικής, κοινωνιολογικής και ψυχολογικής σκέψης που συνέβαλαν αποφασιστικά στη χειραφέτηση της Διάνοιας-Νόησης, δηλαδή του Λόγου και της Γνώσης, από το μυστικισμό, το σκοταδισμό, τις προλήψεις και τις προκαταλήψεις που νοηματοδοτούσαν την εμπειρία της κοινωνικής πρακτικής σ’ όλες τις ιστορικές εποχές του Δυτικού Πολιτισμού... Παράλληλα, όμως, διαπιστώνουμε ότι από τις απαρχές της φιλοσοφικής προβληματικής του Λόγου και σ’ όλη τη μακραίωνη περιπέτειά του και παρά τις πολλαπλές εκφάνσεις του και τις νοηματικές μετουσιώσεις που προσέλαβε στα εκάστοτε κοινωνικά συστήματα που γνώρισε η ανθρωπότητα, εντούτοις ένα δομικό στοιχείο διατηρείται ίδιο και αδιαφοροποίητο στον λογικό πυρήνα του Λόγου: ο αυτο-αναφορικός και αυτο-νοηματοδοτικός χαρακτήρας του όλου ορθολογιστικού εγχειρήματος αποτελεί την εγγενή Ιδεολογική του επένδυση με την οποία ταυτίστηκε ιστορικά η φιλοσοφική σκέψη. Ο αυτό-αναφορικός χαρακτήρας του Λόγου χαρακτηρίζεται από την απολυτοποίηση της αξιακής χρήσης του “ορθού λόγου”, την παραγωγή αφαιρετικής ανθρωποκεντρικής υπεραξίας, η οποία οδηγεί στις μεταφυσικές διαιρέσεις και διακρίσεις και το θετικισμό που πάντοτε ελλόχευαν στον λογικό πυρήνα του Ορθολογικού τρόπου σκέψης και που βέβαια οδήγησε στη θλιβερή μετεξέλιξή του σ’ έναν άκρατο επιστημονισμό-θετικισμό στους νεότερους χρόνους. Βέβαια στη μακραίωνη ιστορία της φιλοσοφικής σκέψης υπήρξαν ρεύματα σκέψης και ρωμαλέες φωνές, που επιχείρησαν να “ανοίξουν” τον ορίζοντα του στοχασμού, πέραν από το αυτο-οριζόμενο Υποκείμενο και τις Ιδεολογικές του ταυτίσεις. Η σύγχρονη σκέψη διευρύνει περαιτέρω τον ορίζοντα της ανθρώπινης κατανόησης και μας καλεί: Πέραν του ανθρώπου, μαζί με τον άνθρωπο....... στον Κόσμο. Ο μετέωρος άνθρωπος ως κοσμικό απόσπασμα..... Στη πρώτη έκδοση του βιβλίου (1996) παρουσιάσαμε την ιστορία της Δυτικής φιλοσοφικής, κοινωνιολογικής και ψυχολογικής σκέψης και τις περιπέτειες του Λόγου, από την ανατολή του, την αρχαία Ελλάδα μέχρι και τη δύση του, τον ανθρωπιστικό Διαφωτισμό των Νεότερων Χρόνων. Στην προσθήκη της δεύτερης έκδοσης (2011) συμπεριλάβαμε τις εξελίξεις στη σύγχρονη κοσμολογική, γνωσιοθεωρητική και κοινωνική-θεωρητική σκέψη. Έτσι η κατανοητική φιλοσοφία, ως εγχειρηματική σκέψη και εμπειρία, διερευνώντας και αφομοιώνοντας την πρότερη γόνιμη ιστορία της κλασικής φιλοσοφικής σκέψης, την μεταμορφώνει δημιουργικά και διευρύνει την προβληματική του στοχασμού της.

Self – organizing is closely connected to the phenomenon of life. The creation of complexity, which is necessary for the creation of life, is connected to the process of storing information in molecules of which the living cell is constituted. All living systems, either unicellular or multicellular organisms, are extremely complex systems compared to all the other species of the non living matter that exist in the Universe. Complexity is the result of effect processes, leading to systems with great organization, containing large information stocks. This organization of the molecules of a living organism, a result of accumulation of information, is what makes them able to produce useful work. The useful work involves both the fulfillment of basic biological processes, such as metabolism and reproduction, and the further increase in the information content that builds up in living systems. This last process is subject to the great chain of evolution of biological systems, this development is governed by the law of natural selection. The capability of reproduction, mutation and metabolism are necessary conditions for the latter.

In modern philosophy of nature the World is unified and holistic. Cosmic Universe and Human History, microcosm and macrocosm, inorganic and living matter coexist and form a unique unity manifested in multiple forms. The Physical and the Mental constitute the form and the content of the World. The world does not consist of subjects and objects, the “subject” and the “object” are metaphysical abstractions of the single and indivisible Wholeness. Man’s finite knowledge separates the Whole into parts and studies fragmentarily the beings. The Wholeness is manifested in multiple forms and each form encapsulates the Wholeness. The rational explanation of the excerpts and the intuitive apprehension of the Wholeness are required to combine and create the open thought and the holistic knowledge. This means that the measurement should be defined by the ''measure'', but the responsibility for determining the ''measure'' depends on the man. This requires that man overcomes the anthropocentric arrogance and the narcissistic selfishness and he joins the Cosmic World in a friendly and creative manner.

We live in a universe that can be seen and experienced from many different perspectives. We therefore need to look at the universe from many different angles. Everything and everyone is a form of the universe being expressed in a particular way. In other words, each one of us can say with absolute certainly “We are the Universe!” Since we are the universe, each one of us provides a valuable perspective that complements the contributions of everyone and everything else around us. Each of us is the universe being expressed in a particular location in a specific way. We’re all part of the same moving and evolving cosmos, but the view of it is unique from each of our respective locations. This suggests that the universe is not only omnicentric, but that it is also multiperspectival – there are many different, and equally valid, viewpoints on this. Each one of us is a cosmic laboratory within which we can discover the secrets of the universe. We speak in various ways, we are each the universe having become aware of itself in our own unique way. The insights that the universe has many different perspectives and is both cosmic and personal has great transformative potential, and is worth reflecting on deeply.

À l'aube de la troisième décennie du XXIe siècle, l'existence de l'humanité est devenue hautement périlleuse. Nous abattons nos forêts, épuisons nos aquifères d'eau douce et perdons nos sols vitaux. Nous enlevons la vie de nos océans et la remplaçons par des centaines de millions de tonnes de déchets plastiques. Nous inondons notre environnement de produits chimiques industriels toxiques. Notre pollution est à l'origine du changement climatique qui provoque des vagues de chaleur, des sécheresses et des incendies de forêt qui déchirent le tissu de la vie sur les continents. Et nous mettons au monde de nouvelles générations, des millions qui ont besoin d'accéder aux ressources d'une existence digne. La portée et l'ampleur des menaces à la vie augmentent jour après jour. Ce n'est pas un mode de développement durable. La cause profonde de nos maux provient d'une façon de penser erronée. Qu'est-ce que cela signifie exactement? cela signifie que nous nous considérons principalement comme des êtres matériels, tout en niant notre nature spirituelle. Parce quenous pensons que nous existons en tant qu'êtres matériels et rien de plus, nous accordons la importance à la protection de notre corps contre les dommages et à la prolongation de notre existence matérielle. Notre nature spirituelle, si elle est considérée du tout, est traitée comme un aspect secondaire de notre être physique, quelque chose à ne pas prendre au sérieux. Pour nous, les seules choses qui comptent sont les phénomènes qui apparaissent dans le monde matériel - des choses qui peuvent être vues, ou entendues, ou touchées, ou mesurées, mais nous savons que nos sens nous trompent, les sens sont une construction du cerveau . Ce que nous considérons comme un monde réel est une illusion. La domination de la pensée positiviste et matérialiste conduit à l'irrationalité et à la destruction. Mais où cette approche nous a-t-elle menés ? Cela nous a-t-il apporté un sentiment de bonheur et d'épanouissement ? Plutôt que de vivre chaque jour dans un esprit de coopération joyeuse, avec nos cœurs remplis d'espoir brillant et d'anticipation heureuse, nous avons isolé la TRADUCTION 1 prépublication des Lettres académiques. nous démarquer des autres et les considérait comme des rivaux ou des ennemis. Nos pensées sont inondées de suspicion, de peur et de cupidité, conduisant à un cycle sans fin de guerre, de pauvreté, de famine et de destruction de l'environnement. À moins que nous ne nous réveillions bientôt et que nous ne prêtions attention à notre nature spirituelle, il n'y aura pas d'avenir pour l'humanité sur Terre. Les mots sont la vie. Les mots sont légers. Les mots sont le pouvoir. Les mots sont énergie. Les mots sont la vérité. Les mots peuvent animer et les mots peuvent aussi tuer. Les mots peuvent donner de l'espoir ou nous plonger dans le désespoir. Les gens utilisent des mots pour construire la paix et utilisent des mots pour faire la guerre. Les mots peuvent créer des murs entre les cultures, les religions et les nations. Et les mots peuvent aussi construire des ponts. L'existence d'un individu, d'une famille, d'une communauté, d'un pays et de notre planète est conduite au bien ou au mal par le pouvoir des mots que nous prononçons. Les mots que nous prononçons sont responsables de tout ce qui se passe dans ce monde. Nous devons donc être responsables des paroles que nous prononçons. Au nom des générations futures, j'espère que chacun de nous fera tout ce qui est en son pouvoir pour ne dire que des mots clairs et lumineux, afin qu'un jour, nos descendants naissent dans un monde rempli de lumière. Il n'y a pas de temps à perdre. À partir de ce moment précis, j'espère que nous examinerons tous de près les mots que nous avons utilisés et que nous ferons des efforts constants pour les remplir de luminosité. Personne ne changera nos vies à notre place. Personne ne changera le monde à notre place. Il est temps pour chacun de nous de reconnaître le pouvoir créatif prodigieux qui se dégage de chaque mot que nous prononçons et de ne prononcer consciemment que des mots remplis de gratitude, d'encouragement et de bonnes intentions. À partir de ce moment, choisissons des mots qui résonnent d'amour et de pardon pour nous-mêmes et pour les autres. Nous pouvons certainement le faire si nous ne faisons qu'un pas en avant. Un pas à la fois, un mot à la fois, nous pouvons déraciner les germes de la tragédie et de l'isolement dans notre conscience et les convertir en vagues de bonheur et de réconciliation. Pour nousmêmes, pour la Terre Mère et pour les générations futures, utilisons des mots qui contribuent à l'évolution positive de l'humanité sur Terre.

En los albores de la tercera del siglo XXI, la existencia de la humanidad se ha vuelto sumamente peligrosa. Estamos talando nuestros bosques, agotando nuestros acuíferos de agua dulce y perdendo nuestros suelos superiores vitais. Estamos eliminando a vida de nuestros oceanos e reemplazándola com cientos de milhões de toneladas de desechos plásticos. Estamos inundando nosso ambiente com produtos químicos industriais tóxicos. Nuestra contaminação está impulsando a mudança climática que provoca olas de calor, sequías e incêndios florestais que destrozan o tejido de la vida en los continentes. Y estamos trazendo novas gerações no mundo, milhões que requerem acesso aos recursos de uma existência digna. El alcance y la amplitud de las amenazas a la vida aumentarn día tras día. Este não é um modo sustentável de desarrollo. A causa raíz de nuestros machos fornece uma forma de pensar equivocada. ¿Que significa exatamente? significa que hemos estado pensando em nosotros mismos principalmente como seres materiais, mientras negamos nuestra naturaleza espiritual. Debido a que pensamos que existimos como seres materiais e nada mais, damos prioridade a proteger nuestros cuerpos del daño y prolongar nuestra existencia material. Nuestra naturaleza espiritual, si é que se considera em absoluto, se trata como um aspecto secundário de nuestro ser físico, algo que não deve ser tomado em serio. Para nós, as únicas cosas que importam são os fenômenos que aparecem no mundo material, como se pueden ver, oír, tocar o mediterrâneo, por saber que nuestros sentidos nos engañan, los sentidos son una construção del cerebro. Lo que consideramos um mundo real é uma ilusão. A dominação do pensamento positivista e materialista conduz à irracionalidade e à destruição. Pero, ¿adónde nos ha llevado este enfoque? ¿Nos ha traído una sensación de felicidad y plenitud? No lugar de viver cada dia com um espírito de cooperação alegre, con nuestros corazones llenos de brillante esperanza y feliz antecipación, nos hemos aislado Diferenos de los demás y verlos como rivales o inemigos. Nuestros pensamientos estão inundados de sospecha, miedo y codicia, lo que lleva a un ciclo interminável de guerra, pobreza, hambruna y destruição ambiental. A menos que despertemos pronto e prestemos atenção a nossa naturaleza espiritual, não há futuro para a humanidade na Terra. Las palabras son vida. As palavras da luz. Las palabras son poder. Las palavras son energía. Las palabras son verdad. Las palabras pueden animar y las palabras también pueden matar. Las palabras pueden dar esperanza ou hundirnos en la desesperación. La gente usa palabras para construir la paz y usa palabras para hacer la guerra. Las palabras pueden crear muros entre culturas, religiões e nações. Y las palabras también pueden construir puentes. La existencia de un individuo, una familia, una comunidad, un país y nuestro planeta está conduzindo al been ou al mal a través del poder de las palabras que hablamos. Las palabras que hablamos son responsables de todo lo que sucede neste mundo. Nosotros, por lo tanto, debemos ser responsables de las palabras que hablamos. Em nome das gerações futuras, espero que cada um de nosotros haga todo o possível para hablar solo palabras brilhantes y llenas de luz, para que um dia, nuestros descendentes nazcan en un mundo lleno de luz. No hay tiempo que perder. A partir deste momento, espero que todos echemos uma vista de cerca das palavras que hemos estado usando e hagamos esfuerzos constantes para llenarlas de brillo. Nadie va a cambiar nuestra vida por nosotros. Nadie va a cambiar el mundo por nosotros. É hora de cada um de nós reconhecer o prodigioso poder criativo que se desata em cada palavra que pronuncia, e de maneira consciente pronunciemos apenas palavras de gratidão, alienação e boa intenção. A partir deste momento, elijamos palabras que resuenen con amor y perdón para nosotros mismos y para los demás. Ciertamente podemos fazer se damos um passo solo adelante. Un paso a la vez, uma palavra a la vez, podemos arrancar de raíz os gérmenes de tragédia e aislamiento de nossa consciência e conversão em ondas de felicidade e conciliação. Por nosostros mismos, por la Madre Tierra y por el bien de las generaciones futuras, usemos palavras que contribuem para a evolução positiva de la humanidad en la Tierra

21. yüzyılın üçüncü on yılının şafağında, insanlığın varlığı son derece tehlikeli hale geldi. Ormanlarımızı kesiyor, tatlı su akiferlerimizi tüketiyor ve hayati önem taşıyan topraklarımızı kaybediyoruz. Okyanuslarımızdaki yaşamı sıyırıp yerine yüz milyonlarca ton plastik atık koyuyoruz. Çevremizi toksik endüstriyel kimyasallarla dolduruyoruz. Kirliliğimiz, kıtalardaki yaşamın dokusunu parçalayan ısı dalgalarına, kuraklıklara ve vahşi yangınlara neden olan iklim değişikliğini tetikliyor. Ve dünyaya yeni nesiller getiriyoruz, onurlu bir varoluşun kaynaklarına erişmeye ihtiyaç duyan milyonlarca insan. Hayata yönelik tehditlerin kapsamı ve genişliği her geçen gün artmaktadır. Bu sürdürülebilir bir kalkınma şekli değildir. Hastalıklarımızın temel nedeni, yanlış bir düşünce tarzından kaynaklanır. Bu tam olarak ne anlama geliyor? bu, ruhsal doğamızı inkar ederken kendimizi esas olarak maddi varlıklar olarak düşündüğümüz anlamına gelir. Maddi varlıklar olarak var olduğumuzu ve başka bir şey olmadığını düşündüğümüz için öncelikle bedenlerimizi zararlardan korumaya ve maddi varlığımızı sürdürmeye önem veririz. Manevi doğamız, eğer hiç düşünülürse, fiziksel varlığımızın ikincil bir yönü olarak ele alınır - ciddiye alınmaması gereken bir şey. Bizim için önemli olan tek şey maddi dünyada ortaya çıkan fenomenlerdir - görülebilen, duyulabilen, dokunulabilen veya ölçülebilen şeyler, ancak duyularımızın bizi aldattığını biliyoruz, duyular beynin bir yapısıdır. . Gerçek bir dünya olarak kabul ettiğimiz şey bir yanılsamadır. Pozitivist ve materyalist düşüncenin tahakkümü mantıksızlığa ve yıkıma yol açar. Peki bu yaklaşım bizi nereye götürdü? Bize bir mutluluk ve tatmin duygusu getirdi mi? Her günü neşeli bir işbirliği ruhu içinde, parlak umutlar ve mutlu beklentilerle dolu kalplerimizle yaşamak yerine, kendimizi diğerlerinden soyutladık ve onları rakip veya düşman olarak gördük. Düşüncelerimiz, sonsuz bir savaş, yoksulluk, açlık ve çevresel yıkım döngüsüne yol açan şüphe, korku ve açgözlülükle dolu. Yakında uyanmadıkça ve ruhsal doğamıza dikkat etmedikçe, Dünya'da insanlık için bir gelecek olmayacak. Kelimeler hayattır. Kelimeler hafiftir. Kelimeler güçtür. Kelimeler enerjidir. Sözler gerçektir. Kelimeler canlandırabilir ve kelimeler de öldürebilir. Kelimeler umut verebilir veya bizi umutsuzluğa sürükleyebilir. İnsanlar barışı inşa etmek için kelimeleri, savaşmak için kelimeleri kullanırlar. Kelimeler kültürler, dinler ve milletler arasında duvarlar oluşturabilir. Ve kelimeler de köprüler kurabilir. Bir bireyin, bir ailenin, bir topluluğun, bir ülkenin ve gezegenimizin varlığı, konuştuğumuz kelimelerin gücüyle iyiye veya kötüye yönlendirilmektedir. Konuştuğumuz kelimeler bu dünyada olan her şeyden sorumludur. Bu nedenle, konuştuğumuz kelimelerden sorumlu olmalıyız. Gelecek nesiller adına, umarım her birimiz sadece parlak, ışık dolu sözler söylemek için elimizden gelen her şeyi yaparız, böylece bir gün torunlarımız ışıkla dolu bir dünyaya doğar. Kaybedecek vakit yok. Bu andan itibaren, umarım hepimiz kullandığımız kelimelere yakından bakar ve onları parlaklık ile doldurmak için sürekli çaba gösteririz. Kimse bizim için hayatımızı değiştiremez. Kimse bizim için dünyayı değiştirmeyecek. Her birimizin, konuştuğumuz her kelimenin serbest bıraktığı olağanüstü, yaratıcı gücü tanımasının ve bilinçli olarak sadece şükran, teşvik ve iyi niyetle dolu kelimeleri konuşmanın zamanı geldi. Bu andan itibaren, kendimiz ve başkaları için sevgi ve bağışlama ile rezonansa giren kelimeleri seçelim. Sadece bir adım ileri gidersek bunu kesinlikle yapabiliriz. Her seferinde bir adım, her seferinde bir kelime, bilincimizdeki trajedi ve izolasyon tohumlarını söküp onları mutluluk ve uzlaşma dalgalarına dönüştürebiliriz. Kendimiz, Toprak Ana ve gelecek nesiller adına, insanlığın Dünya üzerindeki olumlu evrimine katkıda bulunan kelimeleri kullanalım.

Wir leben in einem Universum, das aus vielen verschiedenen Perspektiven gesehen und erlebt werden kann. Deshalb müssen wir das Universum aus vielen verschiedenen Blickwinkeln betrachten. Alles und jeder ist eine Form des Universums, die sich auf eine bestimmte Weise ausdrückt. Mit anderen Worten, jeder von uns kann mit absoluter Gewissheit sagen: „Wir sind das Universum!“ Da wir das Universum sind, bietet jeder von uns eine wertvolle Perspektive, die die Beiträge aller und alles andere um uns herum ergänzt. Jeder von uns ist das Universum, das sich an einem bestimmten Ort auf eine bestimmte Weise ausdrückt. Wir sind alle Teil desselben sich bewegenden und sich entwickelnden Kosmos, aber der Blick darauf ist von jedem unserer jeweiligen Standorte aus einzigartig. Dies deutet darauf hin, dass das Universum nicht nur omnizentrisch, sondern auch multiperspektivisch ist – dazu gibt es viele unterschiedliche und gleichermaßen gültige Sichtweisen. Jeder von uns ist ein kosmisches Labor, in dem wir die Geheimnisse des Universums entdecken können. Wir sprechen auf verschiedene Weise, wir sind alle das Universum, das sich seiner selbst auf seine eigene einzigartige Weise bewusst geworden ist. Die Einsicht, dass das Universum viele verschiedene Perspektiven hat und sowohl kosmisch als auch persönlich ist, hat ein großes transformatives Potenzial und ist es wert, tief darüber nachzudenken.

In modern philosophy of nature the World is unified and holistic. Cosmic Universe and Human History, microcosm and macrocosm, inorganic and living matter coexist and form a unique unity manifested in multiple forms. The Physical and the Mental constitute the form and the content of the World. The world does not consist of subjects and objects, the “subject” and the “object” are metaphysical abstractions of the single and indivisible Wholeness. Man’s finite knowledge separates the Whole into parts and studies fragmentarily the beings. The Wholeness is manifested in multiple forms and each form encapsulates the Wholeness. The rational explanation of the excerpts and the intuitive apprehension of the Wholeness are required to combine and create the open thought and the holistic knowledge. This means that the measurement should be defined by the ''measure'', but the responsibility for determining the ''measure'' depends on the man. This requires that man overcomes the anthropocentric arrogance and the narcissistic selfishness and he joins the Cosmic World in a friendly and creative manner.

Το χρονικό της σκέψης’’ ονομάζεται μια συλλογή δοκιμίων και ομιλιών που γράφτηκαν και εκφωνήθηκαν στην Αθήνα, στο διάστημα 2010 με 2012. Αυτά τα κείμενα συνθέτουν μία ενιαία και πολυδιάστατη στοχαστική έρευνα που ιχνηλατεί τις εποχιακές μεταμορφώσεις του Χρόνου και της φιλοσοφικής Σκέψης. Οι σκέψεις που αναπτύσσονται, επιχειρούν να συναρτήσουν την Ιστορία με τη Φιλοσοφία, με διάθεση να διερευνήσουν το Αίνιγμα του Κόσμου που δεν είναι, αλλά ξετυλίγεται ως ανοικτός χωροχρόνος με τις σκέψεις που τον εκφράζουν, με τις γλώσσες που τον ονομάζουν. Στον πρώτο τόμο του έργου επιχειρούμε μια αναδίφηση στις απαρχές της Δυτικής Φιλοσοφικής Σκέψης. Στόχος μας ο διάλογος με τον αρχαιοελληνικό Λόγο (γλώσσα και σκέψη) και η αναβίωση του στοχαστικού ερωτήματος για το Άνοιγμα του Κόσμου, που έχει λησμονηθεί λόγω της κυριαρχίας του ανεξέλεγκτου ανθρωποκεντρισμού που σηματοδοτεί την τεχνο-επιστημονική εποχή σε όλες τις εκφάνσεις της. Αφετηρία της Δυτικής Φιλοσοφικής Σκέψης είναι η Σκέψη των αρχαϊ- κών χρόνων, η οποία εκφράζεται με τον Προσωκρατικό Λόγο που στο- χάζεται το Εν-Παν, με μυθολογικές ενοράσεις, διαισθήσεις και λογικές κατηγορίες. Ο Προσωκρατικός Λόγος αποτελεί φιλία για τη σοφία του Εν-Όλου που το φανερώνει στη γλώσσα. Η Σκέψη στους κλασικούς ελληνικούς χρόνους, ο αρχαιοελληνικός Λόγος (ως γλώσσα και νόηση), στοχάζεται την ένθεη φύση και τα όντα, το είναι ή και το γίγνεσθαί τους, αποτελεί φιλία για τη σοφία, έρωτα για το υπεραισθητό, ομολογία με την ιδέα. Ο Λόγος φωτίζει το είναι και το είναι του όντος, αγνοεί όμως το ομόλογο σκοτάδι «του», το μη είναι, τον ίσκιο του όντος.Η Σκέψη στους ελληνιστικούς χρόνους αποτελεί επανάληψη και ανανέωση της κλασικής ελληνικής σκέψης. Με τους Σκεπτικούς ο Λόγος αυτοεξετάζεται κριτικά, οι Στωϊκοί και οι Επικούρειοι αποζητούν να θεμελιώσουν την Σκέψη στην αυτοσυνείδηση. Ο Πλωτίνος με επιρροές από τη χριστιανική θεολογία εγκαθιδρύει το νεοπλατωνισμό.

En los albores de la tercera década del siglo XXI, la existencia de la humanidad se ha vuelto sumamente peligrosa. Estamos talando nuestros bosques, agotando nuestros acuíferos de agua dulce y perdiendo nuestros suelos superiores vitales. Estamos eliminando la vida de nuestros océanos y reemplazándola con cientos de millones de toneladas de desechos plásticos. Estamos inundando nuestro medio ambiente con productos químicos industriales tóxicos. Nuestra contaminación está impulsando el cambio climático que provoca olas de calor, sequías e incendios forestales que destrozan el tejido de la vida en los continentes. Y estamos trayendo nuevas generaciones al mundo, millones que requieren acceso a los recursos de una existencia digna. El alcance y la amplitud de las amenazas a la vida aumentan día tras día. Este no es un modo sostenible de desarrollo. La causa raíz de nuestros males proviene de una forma de pensar equivocada. ¿Qué significa esto exactamente? significa que hemos estado pensando en nosotros mismos principalmente como seres materiales, mientras negamos nuestra naturaleza espiritual. Debido a que pensamos que existimos como seres materiales y nada más, damos prioridad a proteger nuestros cuerpos del daño y prolongar nuestra existencia material. Nuestra naturaleza espiritual, si es que se la considera en absoluto, se trata como un aspecto secundario de nuestro ser físico, algo que no debe tomarse en serio. Para nosotros, las únicas cosas que importan son los fenómenos que aparecen en el mundo material, cosas que se pueden ver, oír, tocar o medir, pero sabemos que nuestros sentidos nos engañan, los sentidos son una construcción del cerebro. Lo que consideramos un mundo real es una ilusión. La dominación del pensamiento positivista y materialista conduce a la irracionalidad y la destrucción. Pero, ¿adónde nos ha llevado este enfoque? ¿Nos ha traído una sensación de felicidad y plenitud? En lugar de vivir cada día con un espíritu de alegre cooperación, con nuestros corazones llenos de brillante esperanza y feliz anticipación, nos hemos aislado Preimpresión de Academia Letters.©2021 por el autor – Acceso abierto – Distribuido bajo CC BY 4.0 1 diferenciarnos de los demás y verlos como rivales o enemigos. Nuestros pensamientos están inundados de sospecha, miedo y codicia, lo que lleva a un ciclo interminable de guerra, pobreza, hambruna y destrucción ambiental. A menos que despertemos pronto y prestemos atención a nuestra naturaleza espiritual, no habrá futuro para la humanidad en la Tierra. Las palabras son vida. Las palabras son luz. Las palabras son poder. Las palabras son energía. Las palabras son verdad. Las palabras pueden animar y las palabras también pueden matar. Las palabras pueden dar esperanza o hundirnos en la desesperación. La gente usa palabras para construir la paz y usa palabras para hacer la guerra. Las palabras pueden crear muros entre culturas, religiones y naciones. Y las palabras también pueden construir puentes. La existencia de un individuo, una familia, una comunidad, un país y nuestro planeta está siendo conducida al bien o al mal a través del poder de las palabras que hablamos. Las palabras que hablamos son responsables de todo lo que sucede en este mundo. Nosotros, por lo tanto, debemos ser responsables de las palabras que hablamos. En nombre de las generaciones futuras, espero que cada uno de nosotros haga todo lo posible para hablar solo palabras brillantes y llenas de luz, para que un día, nuestros descendientes nazcan en un mundo lleno de luz. No hay tiempo que perder. A partir de este mismo momento, espero que todos echemos un vistazo de cerca a las palabras que hemos estado usando y hagamos esfuerzos constantes para llenarlas de brillo. Nadie va a cambiar nuestra vida por nosotros. Nadie va a cambiar el mundo por nosotros. Es hora de que cada uno de nosotros reconozca el prodigioso poder creativo que se desata en cada palabra que pronunciamos, y de manera consciente pronunciemos sólo palabras llenas de gratitud, aliento y buena intención. A partir de este momento, elijamos palabras que resuenen con amor y perdón para nosotros mismos y para los demás. Ciertamente podemos hacerlo si damos un solo paso adelante. Un paso a la vez, una palabra a la vez, podemos arrancar de raíz los gérmenes de tragedia y aislamiento de nuestra conciencia y convertirlos en ondas de felicidad y conciliación. Por nosotros mismos, por la Madre Tierra y por el bien de de las generaciones futuras, usemos palabras que contribuyan a la evolución positiva de la humanidad en la Tierra

Wir wissen, dass eine Transformation von globalem Ausmaß bereits begonnen hat, und wir wissen, dass ihre Entfaltung nicht vorhersehbar ist. Wir können sicher sein, dass es eine Herausforderung sein wird: Wir werden inmitten tiefgreifender Veränderungen leben, unser Überleben wird ständig auf dem Spiel stehen. Werden wir das Verständnis, die Weisheit erreichen, um diese Herausforderung zu bestehen? Hier sind einige Gedanken und Überlegungen, die uns helfen, den Zustand zu erreichen, in dem wir eine positive Antwort geben können. Zurückblicken, um nach vorne zu sehen Dies wird nicht das erste Mal in der Geschichte sein, dass für die Menschheit eine Periode der Transformation auf globaler Ebene angebrochen ist. Der Wissenschaftsphilosoph Holmes Rolston wies darauf hin, dass unsere „große Geschichte“ drei solcher Transformationen umfasst – wahre „Urknalle“.1 Die erste war der physische Urknall, der vermutlich vor etwa 13,8 Milliarden Jahren stattfand. Es gebar das manifeste Universum mit seinen Quantenteilchen, vielfältigen Arten von Energien und Milliarden von Galaxien. Es führte zur Bildung von Sonnensystemen mit Sonnen und Planeten und Energieflüssen, die die Entwicklung von lebenden (glücklich gelegenen) Planeten ermöglichen, die aktive Sonnen umkreisen. Eine weitere grundlegende Transformation – ein „zweiter Urknall“ – war die Entstehung lebender Organismen in den komplexen Systemen, die sich auf der Erde und vermutlich auch auf anderen Planeten entwickelt haben. Es wird angenommen, dass diese Transformation vor etwa 3,8 Milliarden Jahren stattgefunden hat. Es begann mit der Entstehung einzelliger Prokaryoten in der Ursuppe, die die Oberfläche des Planeten bedeckte. Der „dritte Urknall“ soll vor etwa 120.000 Jahren stattgefunden haben. Es hat das Bewusstsein unserer Spezies grundlegend verändert – „entwickelt“. Homo soll sapiens geworden sein. Zu den evolutionären Vorteilen des weiterentwickelten Bewusstseins gehörte eine flexiblere und schnellere Form der Kommunikation. Die Kommunikation war nicht mehr auf halbautomatische Reaktionen beschränkt, die durch wiederkehrende Bedingungen und Ereignisse ausgelöst wurden; Anstatt sich auf Zeichen zu beschränken, basierte die menschliche Kommunikation auf einvernehmlich entwickelten Symbolen. Die Entwicklung der Symbolsprache war ein großer Sprung. Einerseits brachte es soziale Strukturen hervor, die auf kollektiv erworbener Bedeutung beruhten, und andererseits produzierte es verbesserte manipulative Fähigkeiten. Gesellschaften könnten sich auf der Grundlage gemeinsamer Kulturen entwickeln, die mächtige Technologien einsetzen. Homo sapiens begann andere Arten zu dominieren und wurde zu einem Schlüsselfaktor in der Evolution des Lebens in der Biosphäre. Der dritte Urknall erzeugte eine Explosion der menschlichen Bevölkerung, aber er brachte nicht die Weisheit hervor, die sicherstellen würde, dass die erweiterte Bevölkerung das Gleichgewicht aufrechterhalten könnte, das für das Gedeihen des Lebens auf diesem Planeten unerlässlich ist. Diese Gleichgewichte wurden immer mehr beeinträchtigt. Der kurzsichtige Einsatz von Technologie und die Missachtung natürlicher Kontrollmechanismen brachten die Menschheit dorthin, wo sie heute ist: an einen „Chaos-Punkt“, an dem die Wahl klar ist: zwischen Zusammenbruch und Durchbruch.2 Eine weitere globale Transformation ist unvermeidlich geworden und ist es noch tatsächlich im Gange: ein vierter Urknall. Es ist an der Zeit, die Lehren aus der Geschichte zu ziehen. Der Aufbau unserer Herrschaft auf dem Planeten hängt davon ab, ob wir die Herausforderung dieser Transformation meistern. Die erste und grundlegende Lektion ist einfach und offensichtlich. Wir haben uns von der natürlichen Welt getrennt und müssen zurückkommen – nicht um Wilde und „Primitive“ zu werden, sondern Wesen, die auf die Welt um sie herum eingestimmt sind, die im Einklang mit den Rhythmen und Gleichgewichten der Natur leben und kompatibel erschaffen und nachhaltige eigene Rhythmen und Balancen. Wir sind nicht mehr auf die Rhythmen und Balancen der Natur ausgerichtet. Obwohl wir durch unsere biologische Evolution in diese Rhythmen und Balancen „eingebaut“ sind, haben wir unsere eigenen künstlichen Rhythmen und gefährlichen Balancen geschaffen, die die natürlichen Rhythmen ignorieren und oft mit ihnen in Konflikt stehen. Mit der Sonne aufzugehen und sich mit der Sonne zurückzuziehen bedeutet, sich an den zirkadianen 24-Stunden-Rhythmus anzupassen, der durch die Bewegung der Erde um die Sonne geschaffen wurde, und die sogenannten primitiven Menschen leben immer noch in Harmonie damit, und das tun die meisten auch die restlichen indigenen und traditionellen Kulturen. Aber moderne Menschen missachten die Rhythmen und Gleichgewichte der Natur und glauben, dass sie sie ersetzen können, indem sie Lichter und andere künstliche Annehmlichkeiten mit dem Umlegen eines Schalters ein- und ausschalten. Doch der menschliche Körper passt sich nicht den künstlichen Rhythmen an, und wir leiden unter den Folgen. 3Die Wirksamkeit des Immunsystems ist beeinträchtigt, und trotz einer Flut von biochemischen Medikamenten breiten sich Krankheiten aus. Moderne Bevölkerungen sind Stadtbewohner und haben nur begrenzten Kontakt mit der Natur. Sie leben in einer künstlichen Welt und denken, dass es die reale Welt ist. Sie halten sich anderen Lebensformen überlegen und glauben, die Natur nach Belieben beherrschen zu können. Noch vor fünfzig Jahren musste die Tierintelligenzforscherin Jane Goodall gegen die damals noch vorherrschende Überzeugung ankämpfen, dass ChiMenschen sind biochemische Reiz-Reaktions-Mechanismen, keine lebenden und fühlenden Wesen. Heute erkennen wir, dass nicht nur höhere Säugetiere, alle lebenden Organismen und sogar Bäume und Pflanzen sensible Lebewesen sind und sich in dieser Hinsicht nicht grundlegend von uns unterscheiden. Es liegt im besten Interesse unseres körperlichen und geistigen Wohlbefindens, dass wir diese Missverständnisse und fehlerhaften Verhaltensweisen korrigieren. Wenn wir dies tun, gewinnen wir unsere natürliche Gesundheit und Vitalität zurück. Die heilende Wirkung natürlicher Substanzen und Lebensweisen war schon in der Antike Heilern und Weisen bekannt. Seit Hippokrates, der als Vater der modernen Medizin gilt, suchen Mediziner nach Substanzen und Methoden, die das Gleichgewicht und die Verbindung zwischen Mensch und Natur wiederherstellen. Heute wird dieser Anspruch überschattet von einer oft kommerziell motivierten Abhängigkeit von synthetischen Substanzen und naturverachtenden Praktiken. Die Szene ist nicht nur negativ: Wie wir sehen werden, gibt es positive Entwicklungen in allen Bereichen des menschlichen Strebens, einschließlich Heilung und Medizin. Die Verbindung mit der Natur ist ein Hauptziel der alternativen Heilmethoden, die als Informations- und Energiemedizin bekannt sind. Diese Form der Heilung erlebt in verschiedenen Teilen der Welt, vor allem im Orient, eine Renaissance. Shirin yoku, die japanische Kunst des Waldbadens, ist ein Paradebeispiel. Um es zu praktizieren, müssen wir in einen Wald gehen und uns auf seine Rhythmen und Energien eingestimmt fühlen – den Wind durch die Blätter rauschen hören, das Lichtspiel auf der Oberfläche eines Teichs spüren, mit den Wolken schweben, wenn sie sich durch den Himmel bewegen. Psychotherapeuten finden, dass sogar die Geräusche der Natur, das Zwitschern der Vögel, das Rauschen der Bäche heilend wirken. Einfach in einem Wald zu sein oder neben einem Baum zu stehen, beruhigt und heilt das Nervensystem. Eine weitere wesentliche Aufgabe ist es, positive Entwicklungen in der Gesellschaft zu erkennen und daran anzuknüpfen. Es gibt positive Entwicklungen in der Gesellschaft, und es gibt gesunde, lebensspendende und erhaltende Prozesse in der Natur. Wir könnten wieder in die Natur eintauchen und an positiven Entwicklungen in der Gesellschaft teilhaben. Und doch gelingt uns das nicht. Wir beschreiten einen Weg, der eher zum Zusammenbruch als zum Durchbruch führt. Wir müssen überdenken, wie wir gehen, und vor allem, wohin wir gehen. Wir sind eine von mehr als hundert Millionen Arten in der Biosphäre, wobei jede Art Millionen und in einigen Fällen Milliarden von Individuen umfasst. Unter all diesen Arten und Individuen befinden wir uns in einer privilegierten Position: Wir haben ein hoch entwickeltes Gehirn und Bewusstsein. Dies ermöglicht uns zu fragen, wer wir sind, was die Welt ist und wie wir in der Welt leben können und sollen. Ein fortgeschrittenes Bewusstsein ist eine einzigartige Ressource, und wir machen keinen guten Gebrauch davon. Wir stellen nicht die richtigen Fragen und suchen nicht nach den richtigen Antworten, sondern gehen einfach vorwärts und vertrauen auf das Glück. Wir haben unsere Zahl erhöht, aber nicht die Vorteile, die unser Bewusstsein denen verleihen könnte, die wir in die Welt bringen. Wir haben ausgeklügelte Technologien entwickelt und angewendet, um unseren Bedürfnissen und Wünschen gerecht zu werden, haben aber die Mehrheit der fortgeschrittenen Arten beschädigt oder zum Aussterben gebracht. Fünfzig Prozent aller Wildtiere auf dem Planeten sind verschwunden, und jeden Tag verschwinden vierundvierzigtausend Populationen lebender Arten. Wir sind zu einer Gefahr für das Leben in der Biosphäre geworden. Die Geschichte lehrt uns, dass Urknalle, globale Transformationen, nicht unbedingt eine gerechte und blühende Welt hervorbringen; sie können zu einem Zusammenbruch führen. Wir haben die Schwelle eines vierten Urknalls erreicht, und wir tun nicht, was wir können, um einen Zusammenbruch abzuwenden. Der Großteil der heutigen Bevölkerung ist frustriert und depressiv und wird gewalttätig. Menschen leiden unter einer veränderten über Klima, Umweltverschmutzung und unzählige Formen der Umweltzerstörung. Millionen durchstreifen den Planeten auf der Suche nach einem Ort, an dem sie nur überleben können. Die Lehren der Geschichte liegen vor uns, und wir ignorieren sie. Dennoch könnten wir die Lektionen lernen und unsere Wege korrigieren. Wir sind durchaus in der Lage, auf diesem Planeten zu leben, ohne das Gleichgewicht und die Ressourcen zu zerstören, die für ein gesundes Leben für uns und andere Arten erforderlich sind. Keine Spezies müsste dezimiert, unterworfen oder zum Aussterben getrieben werden, um uns am Leben zu erhalten. Wir könnten nachhaltig leben, mit anderen Arten koexistieren und die Grenzen des Lebens auf dem Planeten respektieren. Wir könnten die Verfügbarkeit lebenswichtiger Ressourcen für alle Menschen und Bevölkerungsgruppen sicherstellen. Dennoch treiben wir unzählige Arten zum Aussterben und schädigen die gemeinsame Umwelt. Die bloße Tatsache, dass wir es geschafft haben, als biologische Spezies fünf Millionen Jahre und als bewusste Spezies fünfzigtausend Jahre zu überleben, ist ein Beweis dafür, dass unsere grundlegende Natur nicht das Problem ist. Es ist nicht die Masse der menschlichen Bevölkerung, die dafür verantwortlich ist, zu einer Geißel des Lebens auf dem Planeten zu werden, sondern nur ein Teil. Die Frage ist, warum dieses Segment unhaltbare und jetzt kritische Bedingungen für geschaffen hat die höheren Formen des Lebens auf der Erde? Und kann es sich rechtzeitig ändern und transformieren, um eine große Katastrophe zu vermeiden? Theologische und mystische Annahmen wurden manchmal als Grund dafür angeführt, dass wir zu dem wurden, was wir sind, aber unser Verhalten göttlichen oder anderen transzendenten Ursachen zuzuschreiben, ist nicht die Antwort. Wir sind weder Engel noch Teufel. Wir wurden zur Geißel, zu der wir unbeabsichtigt geworden sind. Zu Beginn des Neolithikums begann ein Teil der Menschheit, die Ressourcen des Planeten ohne Rücksicht auf irgendetwas und irgendjemanden zu nutzen und sich nur darauf zu konzentrieren, seinen eigenen Komfort und seine eigene Macht zu verbessern. Auf einem endlichen und voneinander abhängigen Planeten führte dies zu unausgewogenen und unhaltbaren Bedingungen. Der egozentrische Umgang mit Ressourcen hat das Netz des Lebens beschädigt. Die menschliche Spezies wurde zu einer Bedrohung für alles Leben auf dem Planeten und auch für sich selbst: Die Gesundheit des Netzes des Lebens ist eine Vorbedingung für die Gesundheit der dort lebenden Spezies. Dies ist eine relativ junge Erkenntnis. Jahrtausendelang gingen die Menschen ihren Daseinsaufgaben nach, ohne sich bewusst zu sein, dass die unreflektierte Verfolgung ihrer eigenen Interessen um sie herum zum Fluch des Lebens wird. Wir sind zu einem Fluch für das Leben auf diesem Planeten geworden; Wir haben die Welt zu einem Spielzeugladen gemacht, in dem wir die leistungsstarken Spielzeuge bauen, die unseren wahrgenommenen Interessen dienen. Wir spielen mit unseren Spielsachen unabhängig davon, ob sie wirklich unseren Bedürfnissen dienen, und ohne Rücksicht auf die Bedürfnisse anderer. Wir setzen die Energie des Atoms frei und nutzen sie, um Systeme anzutreiben, die unsere Bedürfnisse befriedigen. Wir leiten Elektronenströme in integrierte Schaltkreise und verwenden die Schaltkreise, um die Technologien zu beherrschen, die unseren Anforderungen an Kommunikation und Information dienen. Wir spielen im globalen Spielzeugladen ohne Rücksicht auf die Folgen für andere und für den gesamten Laden. Dies ist ein kurzsichtiges und gefährliches Verhalten. Wir greifen auf Energie auf eine Weise zu, die nicht unseren wirklichen Bedürfnissen dient, sondern nur unseren kurzfristigen, egozentrischen Bedürfnissen. Ähnlich kurzsichtig manipulieren wir Informationen. Beispiele dafür sind die Atombombe und das Atomkraftwerk auf der einen Seite und der Computer mit seinem Netzwerk aus globalem Geschwätz auf der anderen Seite. Atomkraft, selbst für friedliche Zwecke, und künstliche Intelligenz, selbst wenn sie gut gemeint ist, sind gefährliche Spielzeuge. Sie können zu technologischen Überschreitungen werden, die am Ende unser Leben und das gesamte Lebensnetz in der Biosphäre schädigen. Wir sind an sich gut, aber egozentrisch und kurzsichtig. Aber das kann nicht unwidersprochen bleiben. Die Zeit, in der wir naiv mit mächtigen Spielzeugen spielen konnten, ist vorbei. Ihre unvorhergesehenen „Nebenwirkungen“ sind zu einer Bedrohung für alles Leben auf dem Planeten geworden, einschließlich unseres eigenen. Vorwärts gehen. Wir sind an der Schwelle des vierten Urknalls angekommen. Was machen wir jetzt? Wenn wir gedeihen oder auch nur überleben wollen, muss sich unser Bewusstsein ändern. Gelingt dies nicht, wird der nächste Urknall unser letzter sein. Eine globale Transformation ist ein riskanter Prozess: Soll sie nicht zum Zusammenbruch, sondern zum Durchbruch führen, muss sie gesteuert werden. Wir können mit der bewussten Führung unserer Evolution beginnen, indem wir Gandhis Rat folgen: Sag anderen nicht, was sie tun sollen; Werde du selbst zu dem, was sie und die Welt werden sollen. Unsere wesentliche Aufgabe ist es, die Transformation der Welt zu werden. Wir müssen Ausdruck eines reifen und gesunden Lebens in der Biosphäre sein. Wenn diese kritische Masse erreicht wird, wird der „vierte Urknall“ nicht das Ende des Lebens auf dem Planeten markieren. Es wird eine disruptive globale Transformation sein, aber keine destruktive. Es wird eine neue Phase in der Amtszeit der Menschheit auf dem Planeten auslösen und nicht das Ende dieser Amtszeit. Es ist an der Zeit, die Lehren aus der Geschichte zu ziehen – zurückzublicken, um nach vorne zu sehen. Das Überleben einer fortgeschrittenen Spezies und die Zukunft des Lebensnetzes auf diesem Planeten liegt in unseren Händen. Noch nie waren so viele von der Weisheit so weniger abhängig. Wir müssen erwachen – um erwachsen zu werden. Die Kraft des Bewusstseins zu nutzen, die in unseren Händen liegt. Es ist nicht an der Zeit zu fragen, ob wir den vierten Urknall, die bereits begonnene globale Transformation, überstehen werden. Es ist an der Zeit, sich daran zu machen, es zu schaffen.

As with so many mystics, Alexis karpouzos intuitively know the oneness of cosmic creation and historic humanity as part of all that is and all there isn't. So, the originality of Alexis Karpouzos thought is that it crosses the most diverse fields, the most opposing philosophies, to unite them into an often contradictory and broken whole. Marx and Heidegger, Nietzsche, Freud and Heraclitus, poets and political theorists all come together in the same distance and the same unusual proximity. Alexis karpouzos use Pre-Socratics philosophy and generally the ancient Greek philosophy, as well as the pre-philosophical thinking of The Upanishads, the Vedas and Buddhism in India, of Lao Tzu, of Zen Buddhism and the Taoist tradition in China, of the Arab mystics and poets, with their metaphysical religiosity as the metaphysical basis for the interpretation and understanding of the world and existence. At the same time the ancient metaphysics is connect with Hegel’s dialectical ontology and with the modern thinking of Marx, Nietzsche, Freud, Heidegger, and others as the interpretive context for understanding the central problems of the technical and scientific world during his time. Novalis, Hölderlin, Rimbaud, Whitman, Eliot and others show the dreamy nature of existence, the transcendence of the Cosmos, welcome the infinity. For Alexis karpouzos the combination of ancient and modern thought creates the holistic experience of universal space-time and the consciousness of the unity. The poetic thought of Alexis karpouzos is a expressions of soul's inner experiences, expression of universality. The inspiring visual images and the symbolic use of language offer a description of elevating experiences of consciousness, a glimpse of higher worlds. The philosophy of Alexis karpouzos speak to the human experience from a universal perspective, transcending all religions, cultural and national boundaries. Using vivid images and a direct language that speaks to the heart, his philosophy evokes a sense of deep communication with the collective unconscious, a sense of connection to all the creatures of the world, compassion for others, admiration for the beauty of nature, reverence for all life, and an abiding faith in the invisible touch of world. Alexis karpouzos thoughts are often terse and paradoxical, challenging us to to break out of the box of limiting beliefs and see things from a new perspective. Above all, Alexis karpouzos continually calls to us to wake up and explore the mysteries within our own selves, i.e the mysteries of universe.

We live in a universe that can be seen and experienced from many different perspectives. We therefore need to look at the universe from many different angles. Everything and everyone is a form of the universe being expressed in a particular way. In other words, each one of us can say with absolute certainly “We are the Universe!” Since we are the universe, each one of us provides a valuable perspective that complements the contributions of everyone and everything else around us.Each of us is the universe being expressed in a particular location in a specific way. We’re all part of the same moving and evolving cosmos, but the view of it is unique from each of our respective locations. This suggests that the universe is not only omnicentric, but that it is also multiperspectival – there are many different, and equally valid, viewpoints on this. Each one of us is a cosmic laboratory within which we can discover the secrets of the universe.We speak in various ways, we are each the universe having become aware of itself in our own unique way. The insights that the universe has many different perspectives and is both cosmic and personal has great transformative potential, and is worth reflecting on deeply. Goodreads - official Amazon - Official.

Ο Νίτσε – αλλά και πιο πριν ο Σπινόζα και ο σύγχρονός του Σοπενάουερ -ηταν αυτός που συνόψισε την κληρονομιά της κρίσιμης φιλοσοφίας του 18ου αιώνα δείχνοντας στο έργο του το μέλλον της ψυχολογίας βάθους του εικοστού αιώνα. Από τότε το ασυνείδητο μέρος της ψυχής ασκεί αποφασιστική επιρροή στην ανθρώπινη αντίληψη, αυτή η ιδέα όμως εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στη δυτική σκέψη με τον Φρόυντ που την εισήγαγε στο στερέωμα της σύγχρονης πνευματικής ανησυχίας. Ήδη, από τις εισαγωγικές του διαλέξεις ο Φρόυντ, θεωρούσε ότι η ψυχανάλυση αντιπροσώπευε το τρίτο χτύπημα στην παιδική αφέλεια του ανθρώπου, το πρώτο ήταν η θεωρία του Κοπέρνικου για το ηλιοκεντρικό σύστημα και η δεύτερη ήταν η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου. Η ψυχανάλυση αποκάλυψε ότι όχι μόνο η Γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, όχι μόνο ο άνθρωπος δεν είναι το προνομιούχο επίκεντρο της κοσμικής δημιουργίας, αλλά ακόμη και ο ανθρώπινος νους και το ενσυνείδητο εγώ, η πολύτιμη αίσθηση της ύπαρξης ενός λογικού εαυτού, είναι μόνο μια πρόσφατη και επισφαλής ανάπτυξη από την αρχέγονη ταυτότητα της φύσης, και το ανθρώπινο εγώ δεν είναι καθόλου κύριος του σπιτιού του, αντίθετα είναι ενεργούμενο μη συνειδητών ενορμήσεων και παθών. Και πάλι, όπως ο Κοπέρνικος και όπως ο Καντ, αλλά σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, ο Φρόυντ έφερε τη θεμελιώδη αναγνώριση ότι αυτό που αποκαλούμε ‘’πραγματικότητα’’ του ‘’αντικειμενικού κόσμου’’ διαμορφώνεται συμβολικά, εν πολλοίς από τις ασυνείδητες δυνάμεις που υποκινούν τον ψυχισμό του υποκειμένου, αυτό συνέβαλλε περαιτέρω στην αποδυνάμωση του ανθρώπινου ναρκισσισμού, αλλά και στη σχετικοποίηση της αλήθειας και στην απομυθοποίηση του γνωστικού εγχειρήματος.. Αλλά ενώ ήταν ο Φρόυντ που ανασήκωσε το πέπλο των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών, ο Jung ήταν εκείνος που ανέλαβε να διερευνήσει πιο συστηματικά τις φιλοσοφικές συνέπειες των ανακαλύψεων της δομικής ψυχολογίας. Εν μέρει αυτό συνέβη επειδή ο Jung είχε μελετήσει την κριτική φιλοσοφία του Κάντ, την οποία θεωρούσε ότι ήταν η μητέρα της σύγχρονης ψυχολογίας, ήταν ενημερωμένος για την επιστημολογικές επισημάνσεις που είχε διατυπώσει ο Carl Popper και βέβαια λόγω της πνευματικής του ιδιοσυγκρασίας ήταν αποστασιοποιημένος από τον επιστημονισμό-θετικισμό που ελλόχευε στη σκέψη του Φρόϋντ. ΑΡΧΕΤΥΠΑ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ Ο Φρόυντ, τόσο στο Τοτέμ και Ταμπού, όσο και στο Μωυσής και μονοθεϊσμός, επικαλείται σαφώς την έννοια μιας συλλογικής κληρονομιάς αρχέγονων αναμνήσεων. Έκανε λόγο για μεταφορά αρχετυπικών εμπειριών και τραυμάτων μέσω του ασυνειδήτου του ανθρώπινου είδους. Η ίδια ιδέα των κληρονομικών ή φυλετικών αρχέτυπων αναμνήσεων, υπονοείται στην μεταψυχολογία του Πέραν της αρχής της ηδονής, όπου μιλάει για τον Οιδίποδα, για το μύθο του φόνου στην πρωτόγονη ορδή, προβαίνει στην αναλυτική διάκριση της ψυχικής δομής σε Υπερ-Εγώ Εγώ και Αυτό, διερευνά την αντινομική φύση των θεμελιωδών ενορμήσεων του Έρωτα και του Θανάτου, με άλλα λόγια είχε δεχτεί δηλαδή τα ένστικτα ως ουσιαστικά αρχέτυπα. Αλλά οι αναγωγιστικές του υποθέσεις και ο επιστημονισμός-θετικισμός που διαπερνούσε το έργο του, περιόρισαν δραστικά την έρευνα των αρχετύπων και του συλλογικού ασυνειδήτου. Άλλωστε, όπως ο ίδιος ο Φρόυντ αναγνώριζε, επρόκειτο για μυθολογικές κατασκευές, για δραματουργικές μεταφορές και εικονιστικές αλληγορίες, εξίσου ζωτικές για την κατανόηση του ανθρώπινου δράματος όσο και η αγνωστικιστική-επιστημονική κοσμοθεωρία του. Η ιδέα, λοιπόν, του συλλογικού ασυνειδήτου, όπου το ψυχικό υλικό και οι αρχέτυπες εικόνες, όπως τα όνειρα, οι αναμνήσεις, οι σπερματικές εικόνες, ενσωματώνονται και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά διαμέσου των χιλιετιών είναι γνώρισμα που χαρακτηρίζει τόσο τη σκέψη του Φρόυντ όσο και του Jung. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι η φροϋδική ψυχανάλυση σκόπευε να απαλλάξει την ανθρώπινη ψυχή από την παιδικότητα των μεταφυσικών δοξασιών, αντίθετα η ψυχολογία του Jung αντλούσε στοιχεία από τη θρησκευτική εμπειρία για πολλές από τις βασικές της κατηγορίες και έβλεπε τη θρησκεία ως αναγκαίο εξελικτικό παράγοντα στην ιστορία και στην υγεία της ανθρώπινης ψυχής. Έτσι, η σύγκρουση Φρόυντ και Jung, πέραν από τις διαφορετικότητα των ιδιοσυγκρασιών, μπορούμε να πούμε ότι ήταν μια επιστημολογική διαμάχη ανάμεσα στον αγνωστικισμό και την υπερβατική πίστη, σ΄ένα βαθύτερο επίπεδο μια μονομαχία ανάμεσα σε μια νέα μυθολογία, υποκατάστατο πίστης και σε μυθολογικό σύστημα που ήθελε να επαναφέρει τους αρχαίους θεούς. Ο Φρόυντ επιχείρησε να ξορκίσει τους πανάρχαιους μύθους του ανορθολογισμού και της πίστης στο υπερφυσικό και ο Jung επιχείρησε να αποκαταστήσει την παλιά λατρεία και τον ιερό μύθο, την ‘’ομορφιά και τον σκοπό της αρχαίας θρησκείας’’, όπως υποστήριζε ο ίδιος. Ο Φρόυντ γνήσιο τέκνο του ουμανιστικού ανθρωπισμού πίστευε στο διαφωτισμό του Λόγου και της επιστήμης, παρά το γεγονός ότι θεωρούσε ότι και αυτή η συμβολική μορφή συνιστά εκλογίκευση και εξειδανίκευση, αλλά επέμενε ότι ήταν η μόνη συμβολική μορφή η οποία αυτοελέγχεται και αυτοδιορθώνεται, δηλαδή δεν είναι δογματικό και αυταρχικό γνωστικό σύστημα. Ο Jung, από την άλλη πλευρά, διαβλέπει το υπαρξιακό κενό που επιφέρει η απομάγευση του τεχνικο-επιστημονικού κόσμου στη σύγχρονη ψυχή και πασχίζει να διασώσει τη μαγεία, επαναφέροντας τη μεταφυσικό στοιχείο και τη θρησκευτική ιερότητα της ζωής, όπως αυτή εκφραζόταν στους αρχαίους μύθους. Όλοι οι παραπάνω λόγοι, μεταφυσικοί, ψυχολογικοί, κοινωνιολογικοί και βιογραφικοί, οι οποίοι διαφοροποιούν τον Φρόυντ από τον Jung, μπορούν να συνοψιστούν στη διαφορετική αντίληψη όσον αφορά τον χρόνο. Ο Φρόυντ είχε, κυρίως, μια γραμμική θεώρηση του χρόνου, αναγνώριζε και αποδεχόταν την οριστική και αμετάκλητη θνητότητα του ανθρώπου και το πεπερασμένο των δυνατοτήτων του και πάσχιζε να τον συμφιλιώσει με την αναπόφευκτη εντροπία της δημιουργίας, η οποία θα επαναφέρει τον άνθρωπο στη φυσική κατάσταση της ανόργανης ύλης. Σ΄αυτή την κατάσταση, τη φυσική κατάσταση της ανόργανης ύλης, θα συναντήσει ξανά τη γαλήνη και την ανάπαυση, αυτό το ον, που όσο ζει, δεν εξισορροπεί τη σχέση του με το περιβάλλον, βρίσκεται σε μια κατάσταση μη-ισορροπίας, ασυμμετρίας, κατάσταση που δημιουργεί την επίγνωση του χρόνου, του εγώ-εαυτού και του επικείμενου θανάτου. Το βέλος του χρόνου καθορίζεται από την αυξανόμενη εντροπία, δηλαδή από την κατεύθυνση που αυθόρμητα ακολουθεί ένα σύστημα προσπαθώντας να ισορροπήσει. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος νοιώθει ‘’αταίριαστος’’, σε σχέση με το περιβάλλον του, αποτελεί από τη μια το ελατήριο της εξέλιξης και της δημιουργικής αλλαγής του, αλλά από την άλλη βιώνει άφατο πόνο και διχασμούς οδυνηρούς. Ο Jung, είχε, κυρίως, μια κυκλική θεώρηση του χρόνου, είχε ως όραμά του την Ονειρική εποχή των αρχαϊκών εποχών, όπου η φυσική αντιστοιχία του ανθρώπου με τους κύκλους της ζωής – ενσωματωμένη μέσα στη βαθιά ριζωμένη πίστη της μετενσάρκωσης και της ανάστασης-αναγέννησης- καθησύχαζε και κατεύναζε το φόβο του θανάτου. Ο υποσυνείδητος φόβος του θανάτου, αναιρείτο από την αναζωογονητική υπόσχεση του κυκλικού χρόνου, σ΄αυτή την προ-προσωπική κατάσταση του όντος, σύμφωνα με την αφήγηση του Jung, το πλάσμα εκείνο ταίριαζε με το περιβάλλον του και δεν είχε κανένα λόγο να αλλάξει, βρισκόταν σε μια άχρονη κατάσταση ύπαρξης. Εξελικτική ιστορία ή αδιαφοροποίητη επανάληψη του Ίδιου αρχετυπικού κοσμικού προτύπου; Χρόνος ή Άχρονο, Ύλη ή Πνεύμα, Πολιτισμός ή Φύση, αυτές είναι μερικές από τις διαφοροποιήσεις ή και αντιθέσεις που αντιπαραθέτουν τη Φρουδική επιστημολογία με τη Γιουγκιανή και βέβαια ταλαιπωρούν συνολικά τη μεταφυσική, δηλαδή, τη φιλοσοφική ιστορία. Αν δεχτούμε την κυκλική περιστροφή των αρχετυπικών δομών, τότε αποδεχόμαστε τη μεταφυσική της αναγκαιότητας ενός αυτόνομου μοτίβου που επαναλαβάνεται αέναα και δεν γνωρίζει διαφοροποίηση, δηλαδή αποδεχόμαστε μια μεταφυσική της ουσίας ή αλλιώς μια πάγια και αμετάβλητη ανθρώπινη φύση. Αυτό συνδηλώνει μια οντολογία του άχρονου και αιώνιου κόσμου που επαναλαβάνεται αέναα. Από την άλλη, αν δεχτούμε τη γραμμική αντίληψη της εξελικτικής ιστορίας της φύσης, αναγνωρίζουμε συνεχείς διαφοροποιήσεις και αλλαγές που δεν έχουν σχέση με κληρονομημένες διαχρονικές μορφές και μοτίβα συμπεριφοράς της ανθρώπινης εμπειρίας, αυτό σημαίνει ότι αποδεχόμαστε το αέναο γίγνεσθαι της δημιουργίας. Από τη μια η δομή που επαναλαμβάνεται και από την άλλη μια δομή, ανοιχτή και σε διαδικασία δόμησης. Θα λέγαμε ότι οι αρχετυπικές δομές των αμετάβλητων στοιχείων και η εξελικτική φυσική ιστορία των μεταβλητών, συνυπάρχουν, συν-διαμορφώνονται και συν-μεταβάλλονται. Τα αρχέτυπα ως καλούπι μορφοποιούν τις εμπειρίες που μεταβάλλονται και οι εμπειρίες μορφοποιούν το καλούπι που μεταβάλλεται –δίχως καλούπι και εμπειρίες να ταυτίζονται ή να διακρίνονται-, σαν ένα κύκλωμα ανάδρασης που μεταβολίζει τα αντίθετα, τα αναιρεί και τα εγγράφει στον σφαιρικό χωροχρόνο που μεταμορφώνεται απροσδιόριστα. Ενδεχομένως, να μπορούμε να αναγνωρίσουμε έναν συνολικό αρχέτυπο ρυθμό στην κοσμική εξέλιξη της συνείδησης, ξεκινώντας από μια αρχέγονη αδιαφοροποίητη ενότητα, μια συγχωνευτική και συμβιωτική κατάσταση, οδεύουν σε μια σταθερή μετακίνηση προς διαφοροποίηση, σταδιακή ενδυνάμωση της αυτόνομης ανθρώπινης διάνοιας, την αργή σφυρηλάτηση του υποκειμενικού εαυτού που τη συνοδεύει η απογοήτευση για την έλλειψη σύνδεσης με τον κόσμο, την απόσυρση στο ασυνείδητο, την οικουμενική αποξένωση, τη ριζική αποδόμηση και, τέλος, ίσως, την ανάδυση μιας συμμετοχικής συνείδησης ​​που επανασυνδέεται με το συμπαντικό, με την πλήρη σημασία του όρου. Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΡΥΘΜΟΣ Μια ριζική προσέγγιση δεν βλέπει αυτές τις δυνάμεις –τα αρχετυπικά μοτίβα και τις εξελικτικές μεταβολές-, ούτε ως ανταγωνιστικές, ούτε ως συμπληρωματικές, ούτε και τις συνθέτει σε μια αδιαφοροποίητη ενότητα. Αυτό που παρουσιάζεται υπό την όψη της δυαδικότητας κυριαρχείται από έναν ενιαίο και πολλαπλασιαζόμενο ρυθμό: οι δύο εκδηλώσεις ούτε ταυτόσημες είναι, αλλά ούτε διαχωρισμένες, ενεργούν και ενιαία και διαφοροποιημένα. Μπορούμε να αναλάβουμε τις δυαδικές αντιθέσεις και να τις εγγράψουμε στον σφαιρικό χωροχρόνο και στις μεταμορφώσεις του που τον διαφοροποιούν απροσδιόριστα. Ο σφαιρικός χωροχρόνος, οι μεταμορφώσεις ‘’του’’, αδιαχώριστος από το μηδέν, δεν είναι, δημιουργείται και καταστρέφεται ταυτοχρόνως. Ανατρέχοντας πέραν των διακρίσεων, διασχίζοντάς τες, έχουμε να σκεφτούμε το αινιγματικό κέντρο από όπου προέρχονται οι μεταγενέστερες διαφοροποιήσεις και αντιθέσεις, οι οποίες ενέχουν αυτό το κέντρο άσχετα αν το αγνοούν. Το μετέωρο αυτό κέντρο – το διαρθωμένο και εν κινήσει σύνολο – δεν δρά σαν αιτία, πραγματική, μεταφυσική ή μεταφορική, αλλά αυτό το κέντρο, παρόν-απόν, ένα και διαφοροποιημένο μαζί, γνωρίζει πολλαπλές μεταμορφώσεις, χωρίς να μπορούμε να πούμε ποιά διάσταση προηγείται και ποιά έπεται. Θα λέγαμε ότι η εξελικτική διαδικασία εμπλουτισμού της συνείδησης είναι η κατανόηση της εξελικτικής διαδικασίας μέσω της συνείδησης, για να κλείσει ο κύκλος ανάδρασης ανάμεσα στην ύλη και το νου και να διαβούμε το κατώφλι της εξόδου προς το μεγάλο Όλον. Αυτό έχει ήδη συμβεί, ο χωροχρόνος ‘’τυλίγεται γύρω από τον εαυτό του’’ για να σχηματίσει τη σφαίρα της αχρονικότητας, όχι την άχρονη ισορροπία (όπου δεν υπάρχει ούτε παρελθόν, ούτε παρόν, ούτε μέλλον, μια κατάσταση που καταλύεται η Σκέψη, ο Λόγος και η Συνείδηση και γλυστράμε στο βάραθρο του αβυσσαλέου Μηδενός) αλλά τον καθολικό χρόνο της συνείδησης (όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον, συνυπάρχουν, ενιαία και τρισδιάστατα, δηλαδή κάθε διάσταση περιλαμβάνει και τις άλλες δύο, όπως εκδηλώνονται συγχρονικά, διαχρονικά και πανχρονικά, τόσο τοπικά, όσο πλανητικά και συμπαντικά). Ακόμα, βέβαια, το ανθρώπινο είδος βρίσκεται σε μια κοιλάδα που το τυλίγει η ομίχλη, ο δρόμος για να φτάσει ψηλά στην κορυφή και να ατενίσει καινούργιους ορίζοντες είναι μακρύς και επικίνδυνος, έχει να αναρριχηθεί γκρεμούς, όμως το μέλλον υπάρχει ήδη στο παρόν, έχει υπάρξει στο παρελθόν. Ο δρόμος για τις απάτητες και αφώτιστες κορυφές διέρχεται μέσα από τον θάνατο του εγώ-εαυτού και στοχεύει την κατεύθυνση της ενιαίας διόρασης του κόσμου. Οι άνθρωποι, που δεν είναι άνθρωποι, αλλά ερευνητές και πειραματιστές ή καλύτερα διαβάτες που οδοιπορούν, δίχως να γνωρίζουν προς ποιά ακριβώς κατεύθυνση στοχεύει η πορεία τους και γιατί, ήδη βρίσκονται σε διαδικασία ανάληψης και ξεπεράσματος, μετατοπισμένοι σ΄έναν τόπο, μη τοπολογικό και σ΄έναν χρόνο, μη χρονολογικό, στον Κόσμο, όχι τον φυσικοεπιστημονικό, τον Κόσμο, ως Εν-Παν, ως Παν-Τίποτα.

In quantum mechanics, the term “creativity” is amplified, since natural events form the constant transition from possibility to reality, according to the ontological probabilism of the Schrödinger equation. The completion of the quantum theory through the concept of the Grand Unified Theories, and especially through the yet incomplete superstring theory, reveals that at the micro level of creation of sub-atomic particles or space, motion literally comes prior to Being and objects are forms of a motion which suggests a constant transition from possibility to reality. In non – linear physics of complex systems, the term “creativity” does not simply correspond to the initial emergence of the universe (big bang) or to the sub-atomic scale processes described by quantum mechanics, the Grand Unified Theories and the superstring theory, but is expanded to all aspects of nature: i.e. physical - chemical, ecological, psychological – mental aspect. So, through the non – linear physics theory, macroscopically viewed beings are constructed, holistic forms of motion, in order for the whole to gain a non reducible (therefore the whole is constantly being produced) ontological meaning which characterizes the operation of the part. Combining the theories of quantum mechanics and relativity, it could be stated that modern physics abolishes the customary perception concerning the natural phenomena, which were concerned as a constant transformation of a fundamental substance. On the contrary, the contemporary description of the natural world by physics and mathematics corresponds to Morphodynamics, i.e. the description of the world as creation of all cosmic shapes from a zero point, on all cosmic levels. From this point of view, zero is understood as the absence of shape, while the notion of an unshaped eternal substance is weakened and does not seem to be able to be justified by the evolution of scientific thought. The “beings” and their “substance” are assimilated to forms of movement that have already been created or that are being created, and constitute motion inside motion.

Δεν φαίνεται πολύ σοβαρό, εκ πρώτης όψεως, να υποστηρίζουμε ότι η «ανθρωπότητα που θα έρθει» μπορεί να έχει δικαιώματα. Η απλή κοινή λογική θα υποστηρίξει ότι αυτό που δεν υπάρχει – ή αυτό του οποίου η ύπαρξη είναι προβληματική – δεν μπορεί να έχει δικαιώματα. Μόνο φυσικά ή νομικά πρόσωπα ικανά να τα διεκδικήσουν, δηλαδή να τα διεκδικήσουν με υποκείμενα ή φορείς που έχουν τη σχετική υποχρέωση να τα προστατεύσουν, μπορούν να επωφεληθούν από τα «δικαιώματα», με τη στενή έννοια αυτού του όρου. Αυστηρά μιλώντας, επομένως, ούτε τα συλλογικά όντα (ζωικά είδη) ούτε τα πράγματα (δέντρα, βράχοι κ.λπ.) ούτε τα «όντα της λογικής» («ανθρωπότητα») δεν μπορούν να έχουν δικαιώματα: εκτός εάν συγχέονται τα νόμιμα δικαιώματα. (πράγμα που συνεπάγεται νόμο και κύρωση) και ηθικό δικαίωμα που είναι μόνο μια απροσδιόριστη απαίτηση, και επομένως αμετάφραστη σε νομικούς όρους (όπως το δικαίωμα των παιδιών να αγαπιούνται για παράδειγμα...). Ή για να το θέσω διαφορετικά: δεν μπορεί να υπάρξει δικαίωμα χωρίς σύμβαση τουλάχιστον σιωπηρή, τουλάχιστον δυνητική, και χωρίς αμοιβαιότητα συμφωνημένη μεταξύ όλων των συμβαλλόμενων μερών. Για όλους αυτούς τους λόγους, η «ανθρωπότητα που θα έρθει», ή οι επόμενες γενιές, δεν μπορούν να είναι «υποκείμενα» οποιασδήποτε αξίωσης, οποιασδήποτε απαίτησης και δεν μπορούν, αυστηρά μιλώντας, να διεκδικήσουν τίποτα. Ή, για να το θέσω αλλιώς: γιατί να επιβάλλω οποιονδήποτε περιορισμό στις επιθυμίες μου από την έγνοια για τους απογόνους που δεν είναι δική μου ευθύνη και για τους οποίους δεν έχω καμία χρησιμότητα;

Η μοντέρνα φιλοσοφία στράφηκε απευθείας στη φύση (Francis Bacon), στράφηκε απευθείας στο νου (René Descartes), στράφηκε απευθείας στην εμπειρία (Thomas Hobbes). Από αυτή τη βασική διαφωνία ως προς τις πηγές της φιλοσοφικής γνώσης προέκυψε η «διαμάχη των αρχαίων με τους σύγχρονους». Η σύγχρονη φιλοσοφία αποστασιοποιήθηκε από το παγιωμένο γνωσιολογικό παρελθόν και ενστερνίστηκε την αρχή ότι η γνώση προοδεύει ιστορικά και κατατείνει στη διεύρυνση της ανθρώπινης κατανόησης μέσω της λογικής μεθόδου ή μέσω της εμπειρίας. Στη διαμάχη μεταξύ των ηπειρωτικών ορθολογιστών φιλοσόφων (Descartes, Nicolas Malebranche, Gottfried Wilhelm Leibniz και Benedict de Spinoza) και των Βρετανών εμπειριστών (Hobbes, John Locke και David Hume) στο τέλος του Διαφωτισμού του δέκατου όγδοου αιώνα, ο Immanuel Kant επιχείρησε να συμφιλιώσει τις αντιθέσεις και να διατυπώσει μια νέα κριτική φιλοσοφία. Ο Immanuel Kant συγκέντρωσε στην «κριτική» του φιλοσοφία τις δεσμεύσεις για την αναλυτική άσκηση του νου, από τη μια, και την εμπειρική πρόσληψη μέσω των αισθήσεων, από την άλλη. Με τον Καντ, η σύγχρονη φιλοσοφία συνδύασε την «υπερβατική ενότητα της αντίληψης» με την «πολλαπλότητα της εμπειρίας». Η σύγχρονη φιλοσοφία δεν βασιζόταν πλέον σε μια θεωρία αναπαράστασης -αναπαράσταση του νου μέσω της λογικής ή αναπαράσταση του νου μέσω της εμπειρίας- αλλά στη σύνδεση της υπερβατικής υποκειμενικότητας και της εμπειρικής αντικειμενικότητας. Αυτό το «διπλό», όπως το ονόμασε ο Michel Foucault, αντιπροσώπευε έναν εντελώς νέο τρόπο φιλοσοφίας. Ο μοντερνισμός διακρίνεται από τη σύγχρονη φιλοσοφία στο ότι συνδέεται με ορισμένα κινήματα στην τέχνη και τη λογοτεχνία που ξεκίνησαν κάπου γύρω στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Ενώ βασιζόταν σε κάποια παρόμοια χαρακτηριστικά της «μοντέρνας φιλοσοφίας», ο μοντερνισμός στην τέχνη, τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία περιλάμβανε καινοτομία, ρήξη με την παράδοση, πρόοδο, συνεχή ανάπτυξη, γνώση που προέρχεται είτε από τη θέση του υποκειμένου είτε από αξιώσεις για αντικειμενικότητα, και ταυτόχρονα κρίση στη γνώση που παράγεται από αυτήν ακριβώς τη διχοτόμηση. Ως εκ τούτου, στον μοντερνισμό, την ίδια στιγμή που ορισμένες θεωρίες βασίζονταν στη γνώση σε μια επικεντρωμένη, υπερβατική, ερμηνευτική υποκειμενικότητα και άλλες βασίζονταν στη γνώση σε βέβαιη, ατομικιστική, αναλυτική, εμπειρική αντικειμενικότητα, η κρίση στη γνώση δημιούργησε μια αίσθηση αβεβαιότητας, παραδοξότητας, ατέλειας, ανεπάρκειας, κενό. Ο μοντερνισμός στην τέχνη και τη λογοτεχνία περιλάμβανε μια μετατόπιση από τις διχοτομίες του ρομαντισμού και του ρεαλισμού στο ρεύμα της συνείδησης, της βιωμένης και εσωτερικής συνείδησης του χρόνου, της υπερβατικής υποκειμενικότητας, της αφηγηματικής ανάμνησης και επίγνωσης, της απεικονιζόμενης ταχύτητας, των μηχανισμών, των αντικειμένων και των αφαιρέσεων. Το λανθάνον περιεχόμενο αφέθηκε να διεισδύσει μέσα από τις επιφάνειες εμφανούς περιεχομένου. Η κατανόηση θα έπρεπε να εμβαθύνει περισσότερο από τις επιφάνειες και τις απλές εμφανίσεις. Θα χρειαζόταν μια φαινομενολογία για την απογραφή του περιεχομένου της συνείδησης (Edmund Husserl) ή μια ψυχανάλυση για να διερευνήσει τα βάθη του τι σκεφτόταν πραγματικά ο νους (Sigmund Freud), ή ένας λογικός θετικισμός θα έπαιρνε την εναλλακτική οδό, αποκλείοντας κάθε γνώση που δεν μπορεί να επαληθευτεί λογικά και εμπειρικά (Bertrand Russell, πρώιμος Ludwig Wittgenstein, A. J. Ayer). Ο μοντερνισμός στη φιλοσοφία περιλάμβανε σε κάθε στάδιο τον καντιανό συνδυασμό του εμπειρικού και του υπερβατικού, του αντικειμενικού και του υποκειμενικού, του υλικού και του διανοητικού—αλλά κάθε φορά στη διπλή αυτή θεωρητική σύλληψη υπερίσχυε αξιακά και γνωσιολογικά ένας πόλος. Η αποσύνθεση του μοντερνισμού στη φιλοσοφία ήταν εσωτερική. Οι ριζοσπαστικοί ισχυρισμοί του λογικού θετικισμού απέκλειαν ό,τι είχε αξία: τη μεταφυσική, την αισθητική, την αξιολογία. Η αυστηρή επιστήμη της υπερβατικής φαινομενολογίας απέκλεισε την ίδια την ύπαρξη αυτού που ερευνούσε. Ο δυϊσμός του δημιουργικού εξελικτισμού άφησε μια ανεπανόρθωτη διχοτόμηση μεταξύ βιωμένης εμπειρίας και αντικειμενικής γνώσης. Ο πραγματισμός του ριζοσπαστικού εμπειρισμού απέτυχε να προσφέρει έναν τρόπο ερμηνείας των νοημάτων της εμπειρίας. Το κέντρο του μοντερνισμού στη φιλοσοφία δεν μπορούσε να κρατήσει γιατί τα ίδια τα θεμέλιά του ήταν υπό αμφισβήτηση. Αλλά οι προσπάθειες να το ανακτήσει κανείς από τον εαυτό του με τη στροφή προς τη γλώσσα - καθημερινή γλώσσα, αναλυτικές φιλοσοφίες της γλώσσας, ερμηνευτική της γλώσσας, σημειολογίες της γλώσσαςδεν μπόρεσαν να λύσουν τα διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο μοντερνισμός στη φιλοσοφία αντιμετώπισε το παράλογο, το διφορούμενο και το διαλεκτικό και εξώθησε αυτές τις θεωρίες στα όριά τους. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, η φιλοσοφία άρχισε να εξετάζει τους γνωσιολογικούς της, οι ανακρίσεις του Maurice Merleau-Ponty αναδιατυπώθηκαν στην αρχαιολογία της γνώσης του Foucault. Οι ανθρωπιστικές επιστήμες έθεσαν υπό αμφισβήτηση τις αισιοδοξίες της σύγχρονης φιλοσοφίας παρακάμπτοντας τη θεωρία του «ανθρώπου». Οι σχηματισμοί γνώσης αρθρώθηκαν με όρους πολλαπλών χώρων παραγωγής γνώσης και όχι πλέον σύμφωνα με μια κεντρική πηγή ή θέση, ή εγώ, ή εαυτός, ή υποκείμενο, ούτε σύμφωνα με μια πληθώρα αισθητηριακών δεδομένων, αντικειμενικών κριτηρίων, υλικών στοιχείων ή συμπεριφορών . Οι σχηματισμοί γνώσης διέσχιζαν τους κλάδους και λειτούργησαν σε πολλαπλούς χώρους όπου τα ερωτήματα της δομής, του πλαισίου, του περιθωρίου, του ορίου, της άκρης, του ορίου κ.λπ. θα σημάδευαν οποιαδήποτε πρακτική λόγου. Με άλλα λόγια, η γνώση δεν παράγεται πλέον από ένα κέντρο, θεμέλιο, έδαφος, βάση, ταυτότητα, εξουσία ή υπερβατική ικανότητα. Η γνώση ήταν διάσπαρτη, πολλαπλή, κατακερματισμένη και θεωρητικά ποικίλη. Η γνώση δεν βασιζόταν πλέον στη συνέχεια, την ενότητα, την ολότητα, την πληρότητα και τη συνέπεια. Η γνώση άρχισε να γίνεται κατανοητή με όρους ασυνέχειας, διαφοράς, διάδοσης και διαφορετικών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο μεταμοντερνισμός - ένας όρος που χρησιμοποίησε ο Daniel Bell σε σχέση με τη μεταβιομηχανική κοινωνία τη δεκαετία του 1950, τον οποίο έκαναν έκκληση οι αρχιτέκτονες στη δεκαετία του 1960 και που οι ιστορικοί της τέχνης και της λογοτεχνίας επικαλέστηκαν τη δεκαετία του 1970 - δεν είχε ακόμη επικαλεστεί σε σχέση με τη φιλοσοφία. Η γραμματολογία και η θεωρία της «διαφοράς» του Ζακ Ντεριντά το 1967 (με βάση την αφήγηση του Μάρτιν Χάιντεγκερ για το «τέλος της φιλοσοφίας και το έργο της σκέψης») μετατράπηκαν σε πλήρη αποδόμηση τη δεκαετία του 1970. Η έννοια του Gilles Deleuze και του Felix Guattari για τη ριζωματική σκέψη (σε αντίθεση με την ιεραρχική, εξουσιοδοτημένη δενδρώδη σκέψη) σηματοδότησε μια κίνηση ενάντια στις ψυχαναλυτικές θεωρίες που βασίζονται στην Οιδιπόδεια αυθεντία και την πατρική επιμονή. Η ιδέα τους για τον νομαδισμό έδωσε έμφαση στη γνώση, την εμπειρία και τις σχέσεις που δεν ήταν οργανωμένες γύρω από μια κεντρική έννοια. Η αφήγηση του J. Kristeva για την επανάσταση στην ποιητική γλώσσα σηματοδότησε τη διάκριση μεταξύ του σημειωτικού και του συμβολικού. Όπου η συμβολική —επιστημονική, θεωρητική, φαλλική, πατρική— σκέψη είχε διαποτίσει τη φιλοσοφία και την επιστήμη, η Kristeva επικαλέστηκε τη σημειωτική ως την ποιητική, ρευστή, σαν υποδοχέα, μητρική σκέψη που έχει κρυφτεί στη σύγχρονη σκέψη. Ωστόσο, το μεταμοντέρνο δεν ήταν σχεδόν ο όρος που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει αυτό το είδος φιλοσοφίας. Αντίστοιχα, η πιο περιορισμένη μελέτη της φαινομενολογίας και του υπαρξισμού στη φιλοσοφία έδωσε τη θέση της στις πιο πολλαπλές και ποικιλόμορφες θεωρίες που υπονοούνται στην ηπειρωτική φιλοσοφία: αποδόμηση, αρχαιολογία της γνώσης, σημασιολογική ανάλυση, σχιζανάλυση, φεμινιστική θεωρία κ.λπ. Ωστόσο, ενώ ο μεταστρουκτουραλισμός (σε σχέση με τους Foucault, Derrida, Deleuze, Kristeva, et al.) χαιρετίστηκε ως ο διάδοχος του στρουκτουραλισμού (Claude Lévi-Strauss, Roland Barthes, Jacques Lacan, Louis Althusser) και της υπαρξιακής φαινομενολογίας (Heidegger, Jean -Paul Sartre, Merleau-Ponty, Simone de Beauvoir), ο μεταμοντερνισμός δεν ήταν ακόμα μια σχετική κατηγορία στη φιλοσοφία μέχρι και τη δεκαετία του 1980. Καθώς περνούσε ο καιρός, ο μεταμοντερνισμός και η μεταμοντέρνα σκέψη άρχισαν να υπερισχύουν του μεταστρουκτουραλισμού ως η κυρίαρχη θεωρητική διατύπωση.

Το εγχειρίδιο ¨Οι Κόσμοι της Γλώσσας – Οι Γλώσσες του Κόσμου¨, αποτελεί μια πολυπρισματική διερεύνηση του γλωσσικού φαινομένου, πάντα, όμως, με την εποπτεία του φιλοσοφικού στοχασμού. Βέβαια, επεκτεινόμαστε και σε μεταφυσικούς, γνωσιοθεωρητικούς, κοινωνικο-θεωρητικούς και επιστημονικούς προβληματισμούς, οι οποίοι, δια-συνδέονται παραδειγματικά - συνειρμικά με τη φιλοσοφία και τη ψυ-χολογία της γλώσσας και τους στοχαστές που τη μελετούν. Επιλέξαμε την αποσπασματική και σχετικιστική μεθοδολογία στην προσέγγιση του γλωσσικού φαινομένου. Οι πολλαπλές προοπτικές θεώρησης της γλώσσας δεν αποκαλύπτουν τη γλώσσα στην ολότητά της. Και αυτό γιατί η γλώσσα είναι το σύνολο όλων των προοπτικών, το οποίο, παραμένει, αντιληπτικά και γνωστικά απροσπέλαστο.

Alexis Karpouzos' thought is a poetic metaphysics. His philosophical and spiritual thoughts transcend all limits of language, culture, and nationality. In his writings, the poet and mystic takes us on a spiritual quest and gives us a glimpse of the infinite in the midst of the finite, unity at the heart of all diversity, and the Divine in all beings and things of the universe. Alexis karpouzos is one of the most influential mystic poets and teachers of our time. Deeply spiritual and profoundly sensitive, his verse speaks to people from all backgrounds who seek a deeper understanding of self, life creation, Universe, and love. Overwhelmingly mystical and lovely in its simplicity, this unique collection offers insight into Alexis karpouzos' heavenly desires, his ongoing quest for the joy eternal, and illuminates the remarkable diversity that made him the bridge between the spirituality of the East and West in our time. Mysticism is a word derived from Mystes. Mystes comes from Greek language word Muein. It means to keep quiet. Mysticism is the faith that knowledge of Cosmos and of real truth is independent of the mind and sanity. Study mysticism if you want to. It will give your heart joy, your mind inspiration and your life a true, fulfilling and soulful assurance. But do not try to define it. Do not try to interpret it. If you try to define and interpret the mysticism, you you will most deplorably fail. are bound to fail. He says: We get experiences: from science, scientific discoveries; from history, historical revelations; from philosophy, philosophical data; from religion, religious doctrines. In these experiences, we see the presence of subject and object, essence and existence, vision and reality. But a mystic experience, which is immediate oneness, transcends all such distinctions. This experience is the constant oneness with the Beyond, the ever transcending Beyond that always remains ineffable. When it is oversimplified and underestimated, it comes down from its original sphere and stands beside religion. But even here if a person is sincere, he will realize that his highest religious experience is nothing more than an uncertain, obscure and faint perception of Truth; whereas, no matter what kind of mystical experience he has, he will feel the intensity, immensity and certainty of Truth. Yet are our souls the Immortal’s selves within, Comrades and powers and children of the Unseen.

The central teaching of mysticism is that Everything is One, whereas from the side of rationalism the universe is Multiple. The essence of the mystical tradition is not a particular philosophical system, but the simple realization that the soul of any individual/existence is identified with the Absolute. A special feature of the mysticism is the elimination of discriminations, i.e. the One and the Multiple are identical.On the other hand, in rationalism the One and the Multiple differ substantially. Mysticism aims at the Emptiness of Zero, whereas rationalism aims at the identification with the Infinite of Everything. Based on the ontology resulting from modern physics the One is also the Multiple and the Multiplicity is also a Module, also the Void and the Everything are complementary aspects of a single and indivisible reality. This means that mysticism and rationalism are the two sides of a Cosmic Thought, which isexpressed through consciousness. We could say that this consciousness is the rhythm that coordinates any opposite.

If physics leads us today to a world view which is essentially holistic, it returns, in a way, to its beginning, 2,500 years ago. It is interesting to follow the evolution of Western science along its spiral path, starting from the mystical philosophies of the early Greeks, rising and unfolding in an impressive development of intellectual thought that increasingly turned away from its mystical origins to develop a world view which is in sharp contrast to that of the Far East In its most recent stages, Western science is finally overcoming this view and coming back to those of the early Greek and the Eastern philosophies. This time, however, it is not only based on intuition, but also on experiments of great precision and sophistication, and on a rigorous and consistent mathematical formalism. The parallels to modem physics appear not only in the Vedas of Hinduism, in the I Ching, or in the Buddhist sutras, but also in the fragments of Heraclitus, Parmenides, Plotinus, African-American philosophy, the eastern negative theology, in the Sufism of lbn Arabi, in the holistic spirit of Giordano Bruno and Meister Eckhart, in monadology of Leibniz, in the Absolute Idea of Hegel and Shelling, e.t. All ancient spiritual traditions suggest that the world is a unity and the multiplicity is only apparent. Modern science claims that the visible world of matter and the multiplicity is only apparent, the reality is unseen and invisible. Since different roads the mysticism and the rationalism lead to the same view, the view of the open totality of the world. The mystical insight of spirituality and the rational mind of science leading to the open thought, the wisdom of life. The spiritual experience of oneness conduces to the same insight as reasoning through science. Both convey the insight of fundamental interconnection between ourselves, other people, other forms of life, the biosphere and, ultimately, the universe. Science and spirituality, far from being mutually exclusive and conflicting elements, are complementary partners in the search for the path that can enable humanity to recover its oneness with the world. Science demonstrates the urgent and objective need for it; and spirituality testifies to its inherent value and supreme desirability. We can reason to our oneness in the world, and we can experience our oneness with the world. The time has come to do both, for they are complementary and mutually reinforcing. Presents a revolutionary new paradigm of Cosmic Thought that bridges the divide between science and spirituality. Discloses the ramifications of non-localized consciousness and how the physical world and spiritual experience are two aspects of the same Cosmos. What scientists are now finding at the outermost frontiers of every field is overturning all the basic premises concerning the nature of matter and reality.

If physics leads us today to a world view which is essentially holistic, it returns, in a way, to its beginning, 2,500 years ago. It is interesting to follow the evolution of Western science along its spiral path, starting from the mystical philosophies of the early Greeks, rising and unfolding in an impressive development of intellectual thought that increasingly turned away from its mystical origins to develop a world view which is in sharp contrast to that of the Far East In its most recent stages, Western science is finally overcoming this view and coming back to those of the early Greek and the Eastern philosophies. This time, however, it is not only based on intuition, but also on experiments of great precision and sophistication, and on a rigorous and consistent mathematical formalism. The parallels to modem physics appear not only in the Vedas of Hinduism, in the I Ching, or in the Buddhist sutras, but also in the fragments of Heraclitus, Parmenides, Plotinus, African-American philosophy, the eastern negative theology, in the Sufism of lbn Arabi, in the holistic spirit of Giordano Bruno and Meister Eckhart, in monadology of Leibniz, in the Absolute Idea of Hegel and Shelling, e.t. All ancient spiritual traditions suggest that the world is a unity and the multiplicity is only apparent. Modern science claims that the visible world of matter and the multiplicity is only apparent, the reality is unseen and invisible. Since different roads the mysticism and the rationalism lead to the same view, the view of the open totality of the world. The mystical insight of spirituality and the rational mind of science leading to the open thought, the wisdom of life. The spiritual experience of oneness conduces to the same insight as reasoning through science. Both convey the insight of fundamental interconnection between ourselves, other people, other forms of life, the biosphere and, ultimately, the universe. Science and spirituality, far from being mutually exclusive and conflicting elements, are complementary partners in the search for the path that can enable humanity to recover its oneness with the world. Science demonstrates the urgent and objective need for it; and spirituality testifies to its inherent value and supreme desirability. We can reason to our oneness in the world, and we can experience our oneness with the world. The time has come to do both, for they are complementary and mutually reinforcing. Presents a revolutionary new paradigm of Cosmic Thought that bridges the divide between science and spirituality. Discloses the ramifications of non-localized consciousness and how the physical world and spiritual experience are two aspects of the same Cosmos. What scientists are now finding at the outermost frontiers of every field is overturning all the basic premises concerning the nature of matter and reality.

The central teaching of mysticism is that Everything is One, whereas from the side of rationalism the universe is Multiple. The essence of the mystical tradition is not a particular philosophical system, but the simple realization that the soul of any individual/existence is identified with the Absolute. A special feature of the mysticism is the elimination of discriminations, i.e. the One and the Multiple are identical.On the other hand, in rationalism the One and the Multiple differ substantially. Mysticism aims at the Emptiness of Zero, whereas rationalism aims at the identification with the Infinite of Everything. Based on the ontology resulting from modern physics the One is also the Multiple and the Multiplicity is also a Module, also the Void and the Everything are complementary aspects of a single and indivisible reality. This means that mysticism and rationalism are the two sides of a Cosmic Thought, which isexpressed through consciousness. We could say that this consciousness is the rhythm that coordinates any opposite.

«La vérité éternelle essentielle n’est pas du tout en elle-même paradoxale, mais elle n’est telle que dans son rapport avec un sujet existant. Expliquer le paradoxe signifierait alors saisir toujours plus profondément ce qu’est un paradoxe et que le paradoxe est le paradoxe. Ainsi Dieu est une représentation suprême qu’on ne peut expliquer par quelque chose d’autre, mais seulement par le fait qu’on s’approfondit soi-même dans cette représentation. Objectivement, on accentue ce qui est dit; subjectivement, comment c’est dit. Cette distinction vaut déjà en esthétique, où elle dit que ce qui est vérité peut, dans la bouche de celui-ci ou de celui-là, devenir mensonge. Objectivement, on ne s’informe que des déterminations de la pensée: subjectivement, que de son intériorité. A son somment, ce “comment” est la passion de l’infini, et la passion de l’infini est la vérité elle-même. Une telle définition de la vérité est la suivante: l’incertitude objective appropriée fermement par l’intériorité la plus passionnée, voilà la vérité, la plus haute vérité qu’il y ait pour un sujet existant. Là où le chemin bifurque (où, on ne peut le dire objectivement, car c’est justement la subjectivité) le savoir objectif est suspendu. Objectivement on n’a donc que de l’incertitude, mais c’est justement par là que se tend la passion infinie de l’intériorité, et la vérité consiste précisément dans ce coup d’audace qui choisit l’incertitude objective avec la passion de l’infini.» Ce que décrit Kierkegaard, n’est-ce pas philosopher et vraiment vivre, porter la tension jusqu’au point où on abandonne toute philosophie, où on prend le risque de sauter dans le vide, de transgresser l’ordre rassurant, n'étant plus porté que par la foi en l’infini (il ajoute plus loin: “Mais la définition ainsi donnée de la vérité est une transcription de celle de la foi. Sans risque, pas de foi.”)? Pour ma part, je le comprend ainsi: la connaissance qui s'applique à un objet extérieur ne pourra jamais concerner que cet objet, et en aucun cas le sujet. Elle restera donc toujours une vérité partielle, inscrite dans la dualité sujet-objet. Pour qu'elle devienne vérité la plus haute, "vérité éternelle essentielle", comme l'appelle Kierkegaard, il faut que l'esprit connaissant demeure dans l'incertitude quant à l'objet de sa connaissance (qui en l'occurence ne peut être que Dieu), qu'il accepte donc de ne pas le saisir, mais qu'il s'approprie avec toute l'énergie possible de sa passion l'incertitude même qu'il ressent face à Lui. Lorsque le sujet demeure ainsi dans un état d’incertitude tout en saisissant sa propre incertitude avec toute l’énergie possible, il se trouve intensément présent, dans un état de pure présence qui lui confère une consistance qui est celle même de l’objet. Dans la dualité sujet-objet, l'objet est consistant, et le sujet inconsistant, raison pour laquelle le sujet a toujours besoin de s'appuyer sur l'objet. En effet, les seules choses consistantes dans ma conscience de sujet, ce sont les objets du monde, ma conscience elle-même demeurant résolument inconsistante. Mais si elle parvient à rester intensément présente face à l’objet sans rien vouloir d’autre qu’approfondir cette présence, elle acquiert alors la consistance propre à l'objet, elle se fond en lui, et se trouve ainsi propulsée hors de la dualité sujet-objet, dans la vérité éternelle essentielle. Accepter de ne pas saisir la vérité, accepter de demeurer dans le brouillard, dans l’incertitude; mais le faire non pas passivement, mais avec toute la passion dont on est capable. Alors on devient intensément présent, tout en s'oubliant à la fois. C'est cela, l'éveil.

Nietzsche pousse tout au long de son oeuvre un cri contre la paresse, la médiocrité, le confort, la sécurité de l’acquis, et invite à se risquer à chaque instant dans le contact nu avec la vie — au risque de s’y brûler. Toute réticence pour lui est négation de la vie. Sauter dans le feu, pour devenir dieu ou mourir. — Il en est mort... Pourtant lorqu’on lit ses mots, n’a-t-on pas l’impression qu’il était tout prêt de déchirer le voile? «J’ai découvert pour moi que la vieille humanité, la vieille animalité, oui même tous les temps primitifs et le passé de toute existence sensible, continuent à vivre en moi, à écrire, à aimer, à haïr, à conclure, – je me suis réveillé soudain au milieu de ce rêve, mais seulement pour avoir conscience que je rêvais tout à l’heure et qu’il faut que je continue à rêver, pour ne pas périr: tout comme il faut que le somnambule continue à rêver pour ne pas tomber. Q’est désormais pour moi l’“apparence”? Ce n’est certainement pas l’opposé d’un “être” quelconque – que puis-je énoncer de cet être, si ce n’est les attributs de son apparence? Ce n’est certes pas un masque inanimé que l’on pourrait mettre, et peut-être même enlever, à un X inconnu! L’apparence est pour moi la vie et l’action elle-même qui, dans son ironie de soi-même, va jusqu’à me faire sentir qu’il y a là apparence et feu follet et danse des elfes et rien de plus – que, parmi ces rêveurs, moi aussi, moi “qui cherche la connaissance”, je danse le pas de tout le monde, que le “connaissant” est un moyen pour prolonger la danse terrestre, et qu’en raison de cela il fait partie de ces maîtres de cérémonie de la vie et que la sublime conséquence et le lien de toutes les connaissances sont et seront peut-être le moyen suprême d’assurer l’universalité de la rêverie et l’entente de tous ces rêveurs entre eux et, par cela même, de faire durer le rêve.» Ibid, par. 54. N'est-ce pas dire, avec des mots sortis du fond des tripes, qu'il a découvert que la vie n'est qu'un jeu qui se joue de toute conscience qui s'illusionne "être", mais qu'il a pourtant décidé d'adhérer à ce jeu, parce que s'en détacher, ce serait retomber sous le charme d'une nouvelle illusion, l'illusion de se croire "être" celui qui aurait percé le jeu à jour, alors qu'y adhérer, tout en le perçant à jour, c'est enfin être vivant? Incandescence Nietzsche a mis dans sa recherche une intensité hors du commun. Et une honnêteté totale aussi. Lorsqu'on apporte une telle intensité et une telle honnêteté, on amène nécessairement son propre être à son point d'incandescence. Ce point d'incandescence, c'est la porte du néant. Mais selon que l'on s'agrippe alors à soi ou que l'on s'abandonne à ce qui vient, on bascule dans la lumière de l'éveil ou dans l'angoisse de sa propre solitude. Nietzsche a fait face au néant, mais autant que j'en aie compris, il ne s'est pas abandonné; il a au contraire adopté la position héroïque de celui qui tient bon, qui fait face et campe sur sa propre force. Cette position met en jeu des force intérieures considérables, qui donnent une clarté puissante à la conscience, mais qui oblige du même coup celle-ci à se supporter elle-même, à bouts de bras, sans possibilité de lâcher, sous peine de s'écrouler. Cette intensité reposant entièrement sur soi donne un sentiment de vertige, et si on insiste dans cette voie, on peut vraiment avoir l'impression de devenir fou. Car on se retrouve écartelé entre deux choix également impossibles: la surenchère infinie de sa propre puissance et l'anéantissement. Il me semble que Nietzsche a été extrêmement loin dans cette voie, jusqu'à ce que le fil casse. Dans ce sens – je le répète, ce n'est là que ma compréhension des choses – je partage l'avis de Jean-Marie et mushotoku-nad, en disant que Nietzsche n'aurait pas connu l'éveil tel qu'on l'entend ici. Il est resté sur le pas de la porte, refusant farouchement le lâcher-prise salvateur – qu'il aurait pris pour un aveu de faiblesse –, refusant de dire ces mots: "Que Ta volonté soit faite!", les mots par lesquels tout se trouve accompli, persistant au contraire à braver la tempête plutôt que d'accorder à Cela toute-puissance sur lui-même. Eternel retour Lorsqu’on vit un moment d’une totale intensité, on sent bien qu’on touche l’essence de l’être. A partir d’une certaine intensité, on débouche sur quelque chose de substantiel, quelque chose qui EST, et donc qui nécessairement dépasse le petit moi. Simplement, dans un cas comme celui-ci, on reste convaincu qu’il s’agit d’un état d’exception. On a touché l’éveil, la réalité de l’être, mais on n’y est pas entré. Y entrer, c’est réaliser que ce moment que l’on vit comme un état d’exception a en fait toujours été là, que ce n’est véritablement pas un moment d’exception, mais notre vraie nature, la nature de ce qui EST, et que l’état d’exception c’est celui d’en être séparé parce qu’on s’identifie à une illusion. Tant qu’on n’a pas réalisé cela, on croira nécessairement que les seuls instants vrais de notre vie sont ces instants d’exception durant lesquels on communie à l’être, et que tout le reste est sans valeur. C’est dans ce sens que je comprends la théorie de l’éternel retour de Nietzsche, qui pour moi a toujours eu un caractère angoissant. Revivre éternellement le retour du même. Ou plus précisément, car c’est cela qu’entendait Nietzsche, revivre éternellement le retour de ces moments d’exception, ces seuls moments réels. Car du moment qu’on pense qu’eux seuls sont réels, qu’eux seuls sont enracinés dans l’être éternel, l’évidence s’impose que d’une part ils ne sauraient disparaître, et que d’autre part tout le reste ne saurait avoir d'existence réelle. Et donc que l'éternité est faite de ces moments d'exceptions, qu'elle est faite de l'éternel retour de ceux-ci.