Μοναδική μελέτη και προσέγγιση της θεωρίας της γνώσης, για την παγκόσμια βιβλιογραφία, της διαλεκτικής πορείας της σκέψης από την λογική πλευρά της και της μελλοντικής μορφής που θα πάρουν οι διαλεκτικές δομές της, στην αδιαίρετη ενότητα γνωσιοθεωρίας, λογικής και διαλεκτικής, με την «μέθοδο του διαλεκτικού υλισμού». Έργο βαρύ με θέμα εξαιρετικά δύσκολο διακατέχεται από πρωτοτυπία και ζωντάνια που γοητεύει τον κάθε ανήσυχο στοχαστή από τις πρώτες γραμμές. Unique study and approach of the theory …
Read moreΜοναδική μελέτη και προσέγγιση της θεωρίας της γνώσης, για την παγκόσμια βιβλιογραφία, της διαλεκτικής πορείας της σκέψης από την λογική πλευρά της και της μελλοντικής μορφής που θα πάρουν οι διαλεκτικές δομές της, στην αδιαίρετη ενότητα γνωσιοθεωρίας, λογικής και διαλεκτικής, με την «μέθοδο του διαλεκτικού υλισμού». Έργο βαρύ με θέμα εξαιρετικά δύσκολο διακατέχεται από πρωτοτυπία και ζωντάνια που γοητεύει τον κάθε ανήσυχο στοχαστή από τις πρώτες γραμμές. Unique study and approach of the theory of knowledge, the world literature, the dialectic course of thought from the logical side and the future form of its dialectical structures, the indivisible unity of knowledge, logic and dialectics, with the "method of dialectical materialism ". A heavy work on an extremely difficult subject is possessed by originality and liveliness that captivates every restless thinker from the first lines..."Εδώ ακριβώς, όπως έχουμε ξαναπεί, βρίσκεται το πρόβλημα. Η διαλεκτική λογική είναι ήδη το ξεπέρασμα της τυπικής λογικής σαν όργανο για τη σύλληψη της πραγματικότητας. Εμείς όμως θέλουμε να την κάνουμε να έχει «ακρίβεια» στα συμπεράσματά της. Και τότε αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα που έχει επισημάνει ο Lenine, πως δηλαδή: όχι το αυτονόητο γεγονός της «κίνησης» του κόσμου, αλλά το «πως» να εκφράσουμε την κίνηση αυτή με τις έννοιες, με τις κρίσεις και τους συλλογισμούς και προχωρώντας πιο πέρα, με τη δυνατότητα που προσφέρεται, ύστερα από το Hegel, από τη φορμαλοποίηση κα αξιωματικοποίηση της τυπικής λογικής, να τις εκφράσουμε «συντακτικά» διατυπώνοντας την μεταβολή. Κι αυτός είναι ο «κόμπος» που πρέπει να λυθεί: όχι μονάχα πάνω στη σημαντική περιοχή, αλλά και στη συντακτική. Γιατί οι έννοιες, οι κρίσεις κι οι συλλογισμοί, αφού ήδη εκφράζονται από την τυπική λογική με σύμβολα ικανά να μας δώσουν, με το συνδυασμό τους μονάχα, καινούρια συμπεράσματα, αλλά ταυτόχρονα και τον «έλεγχο» (από την άποψη της τυπικής αλήθειας) των συλλογισμών μας, το κάνουν αυτό πάνω σε προτάσεις που εκφράζουν την ακινησία και τη σταθερότητα. Εδώ, το «μόνο» που χρειάζεται είναι να δώσουμε κίνηση και ζωή στο σύστημα της τυπικο-στατικής λογικής, έτσι που οι προτάσεις της με το συμβολισμό τους να αναφέρονται και στις διαδοχικά επόμενες μέσα στο χρόνο τιμές αλήθειας. Οι προτάσεις, με ενδιάμεσο τη σκέψη πάντοτε, αφού στέκονται όχι μονάχα απέναντι σε μια ακίνητη στιγμή της ροής του κόσμου, αλλά και ταυτόχρονα απέναντι σ' ένα αδιάκοπα μεταβαλλόμενο περιεχόμενο, απέναντι στις αντικειμενικές διακυμάνσεις της πραγματικότητας, θα πρέπει και οι προτάσεις αυτές να πιάνουν ταυτόχρονα: το στατικό και το ρέον. Το στατικό, σα στιγμή ταυτοποίησης και αναγνώρισης των διαδοχικά «μεταβαλλόμενων ακίνητων» στιγμών του περιεχόμενου και το ρέον, σα διαδοχική ολοκλήρωση των στάνταρ-στιγμών του περιεχόμενου των αντικειμενικών προτσές. Μήπως τα μαθηματικά μας βοηθάνε εδώ;...."
