James Sedlacek

Η εργασία αυτή θα αρχίσει με μια επισκόπηση των ποικίλων μορφών, συμπεριλαμβανομένων των σύνθετων και περιφραστικών μορφών του ελληνικού Παρακείμενου παράλληλα με το εύρος των χρήσεων τους όπως παρατηρούνται καθ’ όλη την ιστορία της γλώσσας, τοποθετώντας ταυτόχρονα αυτές τις μορφές και χρήσεις σε μία ιστορική πορεία. Η μορφολογία του Παρακείμενου θα συγκριθεί με εκείνη του Ενεστώτα και του Αορίστου, προκειμένου να καθοριστεί ότι το ποιόν του ρηματικού θέματός του είναι συνοπτικό ώστε να ταιριάζει με τον Αόριστο και να αντιτάσσεται στον Ενεστώτα. Έπειτα, ο αναδιπλασιασμός του θέματος του σύνθετου Παρακείμενου θα καταδειχθεί ότι παραγάγει μη συνοπτικό ποιόν, αντίθετα με το ποιόν του λεξικού του θέματος. Αυτό το μη συνοπτικό ποιόν ταιριάζει με τον Ενεστώτα και αντιτίθεται στον Αόριστο. Στη συνέχεια θα παρασχεθεί μια επισκόπηση σχετικά με τον επαναδιπλασιασμό ως διαδικασία, τοποθετώντας τον αναδιπλασιασμό του ελληνικού σύνθετου Παρακείμενου μέσα σε αυτή τη διαδικασία. Θα δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στις ιδιαιτερότητες του επαναδιπλασιασμού στην ελληνική γλώσσα. Εν τέλει, θα εξηγηθεί το σύνθετο ρηματικό ποιόν για τον ελληνικό Παρακείμενο, υποδεικνύοντας ότι η δράση που ανήκει στο λεξικό θέμα είναι συνοπτική, ενώ η μη συνοπτικότητα που παραγάγεται από τον αναδιπλασιασμό τού θέματος ανήκει στην κατάσταση που λογικά ακολουθεί τη δράση. Το σύνθετο λεξικό ποιόν που αναλύεται για το σύνθετο Παρακείμενο θα αντικατοπτρίζει αυτό του νεοελληνικού περιφραστικού Παρακειμένου. Το σύνθετο μοντέλο ρηματικού ποιόντος που περιγράφεται για τον ελληνικό Παρακείμενο προτείνεται για τη διαγλωσσική ανάλυση του Παρακείμενου.

This book argues that the verbal aspect of the Greek Perfect is complex, involving not one but two aspects, where the perfective applies to events and the imperfective applies to states. These two aspects are connected to specific morphemes in the Perfect tense-form. This study analyses Perfect tense-forms in discursive text by focusing on the Pauline Corpus. The method is grounded in grammaticalisation studies and informed by morphology, comparative linguistics, and historical linguistics. The argument is further supported by a corpus-based study showing both the Greek Perfect tense-form use in letters over an 800-year period and adverb collocations of the Perfect tense-form. The adverb collocations establish when a Perfect is used for an event or for a state. This study challenges other verbal aspect studies that find only one verbal aspect to explain the Greek Perfect. This study situates the Pauline Perfect tense-form usage within a spectrum of other letter writers, and finds that within the Pauline Corpus the Perfects within supplemental clauses are more likely to use active lexemes than other letter writers. This study also finds that most of the Perfects used in letters are supplemental to the mainline and are often backgrounded rather than foregrounded.

This book argues that the verbal aspect of the Greek Perfect is complex, involving not one but two aspects, where the perfective applies to events and the imperfective applies to states. These two aspects are connected to specific morphemes in the Perfect tense-form. This study analyses Perfect tense-forms in discursive text by focusing on the Pauline Corpus. The method is grounded in grammaticalisation studies and informed by morphology, comparative linguistics, and historical linguistics. The argument is further supported by a corpus-based study showing both the Greek Perfect tense-form use in letters over an 800-year period and adverb collocations of the Perfect tense-form. The adverb collocations establish when a Perfect is used for an event or for a state. This study challenges other verbal aspect studies that find only one verbal aspect to explain the Greek Perfect. This study situates the Pauline Perfect tense-form usage within a spectrum of other letter writers, and finds that within the Pauline Corpus the Perfects within supplemental clauses are more likely to use active lexemes than other letter writers. This study also finds that most of the Perfects used in letters are supplemental to the mainline and are often backgrounded rather than foregrounded.