Kenan Tekin

Post-classical period witnessed intense debates on aspects of the Avicennan theory of science. Among them one set of discussions concerned the issue of subject matter (mabāhith al-mawdūʿ) in a science. They were raised by Ṣadr al-Sharīʿa (d. 747/1346) in the introduction of his al-Tawḍīh, a commentary on his legal theory text al-Tanqīḥ. Therein, he raised three questions: (1) whether the subject matter of a science can be multiple, (2) what restricting subject matter of a science means, and (3) whether one thing can be the subject matter of multiple sciences. Taftāzānī (d. 792/1390), a proponent of the Avicennan theory, objected to Ṣadr al-Sharīʿa’s positions in his al-Talwīḥ, the most well-known supercommentary on al-Tawḍīh. The paper analyzes this debate on the issue of subject matter in sciences, and thus sheds light on the reception of an important aspect of the Avicennan theory of science in the postclassical period.

This article contributes to the study of the globalization of science through an analysis of Ahmed Cevdet's nineteenth-century translation of the sixth chapter of Ibn Khaldun's (d. 1406) Muqaddimah, which deals with the nature and history of science. Cevdet's translation and Ottomanization of that text demonstrate that science did not simply originate in Europe to be subsequently distributed to the rest of the world. Instead, knowledge transmitted from Europe was actively engaged with and appropriated by scholars, who sought to put that material within their own cultural context in a manner that could serve their own intellectual and practical needs. Cevdet's case is particularly interesting because it demonstrates that (1) Islamic conceptions of human nature, the soul and the nature of knowledge provided particularly fertile soil in which empiricist and positivist traditions could take root, and (2) aspects of modern science – specifically its ostensive separation from metaphysical debates – made it more attractive to Islamic theologians than was, for example, the work of Aristotelian philosophers. Through an exploration of Cevdet's career and a close analysis of his historiographical treatment of Ibn Khaldun's account of sciences, this article foregrounds the agency of non-Europeans in the late nineteenth-century circulation of scientific knowledge.

In this paper, I examine several commentaries and glosses on the prolegomenon of Najm al-Dīn al-Kātibī’s (d. 675/1276–77) Shamsiyya that relate to debates on the Aristotelian and Ibn Sīnān theory of science in the postclassical period. Chief among the commentaries of the Shamsiyya is Quṭb al-Dīn al-Rāzī’s (d. 766/1365) Taḥrīr al-qawāʿid al-manṭiqiyya. This commentary, rather than the base text of the Shamsiyya, set the stage for later interpretations by Mirak al-Bukhārī (fl. 733/1332), Naṣīr al-Dīn al-Qāshānī (d. 755/1354), Saʿd al-Dīn al-Taftāzānī (d. 792/1390), al-Sayyid al-Sharīf al-Jurjānī (d. 816/1413), Dāwūd al-Khwāfī (fl. 839/1465) and ʿIṣām al-Dīn Isfarāyinī (d. 945/1538). I focus on three issues that were raised in these interpreta­tions of the Shamsiyya’s prolegomenon: (1) the place of the elements of sciences in logical corpus, (2) the notion of the prolegomenon and its content, and (3) the real essence of a science. I attend to the particular debates and contentions on these issues to reveal the general idea of science at that time.

Bu makale Aristotelesçi bilim teorisinin ve filozofların ilmî eserlere belirli konularla giriş yapma geleneğinin İslamî ilimlerin tasavvur edilmesi ve sunulmasında etkili olduğunu fıkıh usulü el kitaplarından Muhtasarü’l-Müntehâ’nın girişi üzerine yapılan tartışmalara binaen göstermektedir. Aristotelesçi bilim teorisi her ilmin konu, ilke ve meselelerden oluştuğunu ileri sürmekte, felsefî mukaddime yazma geleneği ise bir eserin konusunu, amacını ve sair belli başlı meselelerini ele alarak giriş yapma tarzını sunmaktaydı. Makale felsefî bilim teorisiyle ilmî eserlere mukaddime yazma geleneğinin, İbnü’l-Hâcib’in (ö. 646/1249) Muhtasarü’l-Müntehâ’sının girişi üzerine yapılan şerh ve haşiyelerde kesiştiklerini göstermektedir. Bu metne onlarca şerh ve haşiye yazılmıştır, fakat makalede bunlar içerisinden on üç ve on dördüncü yüzyıllarda Kâdî el-Beyzâvî (ö. 691/1291-92), Ziyâüddin et-Tûsî (ö. 706/1306-7), Kutbüddin eş-Şîrâzî (ö. 710/1311), Cemâleddin el-Hillî (ö. 726/1325), Bedreddin et-Tüsterî (ö. 732/1332), Adudüddin el-Îcî (ö. 756/1355), Sa‘deddin et-Teftâzânî (ö. 792/1390) ve Seyyid Şerif el-Cürcânî (ö. 816/1413) tarafından yazılanlar incelenmektedir. İbnü’l-Hâcib’in giriş mahiyetindeki iki cümlesi üzerine yapılan yorumlar mebâdî kelimesinin ilkeler ve başlangıçlar şeklindeki -ilki bilim teorisi ikincisi ise bilimlere giriş yazma geleneğiyle ilişkili olan- iki anlamı arasındaki gerilimi göstermektedir. Makale İbnü’l-Hâcib’in Muhtasar’ı üzerine yapılan şerh ve haşiyelerdeki tartışmalar üzerinden hem fıkıh usulünün tasavvur ve sunumunun felsefî bilim teorisi ve bilimlere giriş yazma geleneği doğrultusunda olduğunu hem de bu metnin mebâdî kavramının lügavî ve ıstılahî anlamlarını kapsayacak şekilde yeniden tasavvur edilmesini tetiklediğini ortaya koymaktadır. En nihayetinde, mebâdî üzerine yapılan tartışmaların bir bilimin birlik yönünü bilmeyi temellendiren etkili bir argümanı doğurduğu, ayrıca o dönemdeki yaygın bilim teorisine karşı ilimlerin esasında üç değil tek bir öğeden oluştuğu şeklinde bir eleştiriye yol açtığı gösterilmektedir.

This paper concerns Aristotle and Galen’s scientific method and the place of philosophy in their natural scientific endeavors as manifested in their discussions on the role of the heart in the formation of the embryo. I will begin first by discussing Aristotle’s conception of natural sciences and his discussion on the role of the heart in the body and embryo. Following this is Galen’s critique of the role of the heart in the formation of the embryo. Galen had considerably more knowledge about anatomy and the construction of the embryo, yet his scientific method is not radically different from Aristotle’s as he also utilizes both logical arguments and observational data. Nevertheless, he attempts to banish philosophers from discussing anatomical issues, thus opening the path to specialization.