Tonguç Seferoğlu

This paper aims to offer a novel interpretation of Socrates’ autobiography in the Phaedo 96-102 by using reliabilist epistemology as a heuristic guide to spell out the complex dynamics of the intellectual development of Socrates of the Phaedo. Surprisingly, scholars have mostly focused on the outcomes of Socrates’s scientific investigations, but they neglected the dynamics of the discovery process. The reason why Socrates rejected many earlier scientific ideas and the way in which he discovered new theories as much significant and noteworthy as those theories. I argue that Socrates’ discovery and implementation of new methods of inquiry meet the epistemic standards of reliabilism that emphasize the reliability of processes involved in belief-formation. I show that Socrates criticized the physicists’ materialistic-mechanistic approach to explain coming-to-be, perishing, and being because of its unreliability. The paper concludes that (a) the concept of reliability is used as a guide to theory choice in Socrates’ autobiography (b) the positive feature of Socrates’ second sailing is its reliability and (c) reliability is the motive behind Socrates’ choice of certain belief-forming processes, namely a priori reasoning, the method of hypothesis, and the theory of Forms, in the search of the cause of coming-to-be, perishing, and being. KEYWORDS: reliabilism, Phaedo, Socrates’ autobiography, deuteros plous.

20. yüzyılın ikinci yarısında Platon’un Devlet’te ortaya koyduğu vatandaşlık ve yönetim teorisi totaliter, ırkçı ve eşitlikçilik karşıtı olmakla suçlanmıştır. Özellikle ulus ve yurttaş kimliği yaratmak için yönetici elitler tarafından kurgulanması öngörülen asil yalan hikayesinin vatandaşları doğuştan gelen politik ve ekonomik bir hiyerarşiye inandırmak için bir propaganda aracı gibi kullanılması haklı olarak yoğun eleştirilere maruz kalmıştır. Platon’u yukarıdaki suçlamalar karşısında tamamen aklamayacak olsa bile, asil yalanın epistemik statüsü ve ikna etme gücü hakkında yapılacak dilsel ve mantıksal analizler bize Platon’un felsefi amacına dair kapsamlı bir resim sunabilir. Bu bağlamda, (i) asil yalanın filozof-yönetici olmak için eğitilecekleri Kallipolis’in ve vatandaşların iyiliği için çalışmaya yönlendirmek için kurgulanmış olduğu; (ii) Platon’un bu yalanla ne kendini tamamıyla gerçekleştirmiş filozof-yöneticilerin ne de halkın geri kalanının Kallipolis’in yönetim biçiminin iyiliği ve yararı konusunda ikna olmasını beklemediği iddia edilecektir. Bu hikâye hem Devlet’i okuyacak sıradan halkın Platon’un idealini anlaması için hem de eğer bir gün Kallipolis kurulacaksa rasyonel argümanları anlayamayacak vatandaşları ikna etmek için kullanılabilir. Sonuç olarak, bu makale Platon’un asil yalanın ideal devletinin ne kuruluşu ne de istikrarlı bir şekilde sürdürülmesi için güvence sağlayamayacağının farkında olduğunu, asil yalanın politik ideali için ne zorunlu ne de gerekli olduğunu göstermeyi hedeflemektedir.

In this paper, I provide an analysis of Plato’s epistemology by drawing attention to the epistemic and normative connotations of the Greek verb διισχυρίζεσθαι, which is translated as “persist in” or “confidently assert”. I argue that the meaning of διισχυρίζεσθαι connotes epistemic and psychological certainty, and authors use it to describe the steadfast doxastic attitude of an epistemic agent. Therefore, an examination of this verb will offer revealing information about Plato’s take on epistemic and conversational virtues from the perspective of the concepts of certainty, infallibility, and epistemic risk. This paper also offers new interpretations of some crucial but ambiguous passages of the Platonic dialogues.

Recent studies suggest that the form and style of Plato's dialogues have significant associations with their philosophical contents. Few scholars, however, have focused on the role of disagreements in epistemic improvement within the context of Plato's Phaedo. This paper seeks to unearth a ‘theory of disagreement’ underpinning the Phaedo by examining the conversation between Socrates and his interlocutors. In doing so, I will highlight the epistemic importance of recognizing disagreements. It is shown that there is a positive relationship between the correct method of philosophical argument and epistemic modesty, which plays a crucial role in solving disagreements and facilitating epistemic improvement.